Onze Jan Knien WAS in Irak
Inmiddels is Jan al weer thuis in Voassen en zijn we natuurlijk bij hem een biertje wezen drinken
Hieronder kunt u nog zijn belevenissen over het verblijf in Irak lezen
Lees hieronder de wekelijkse update
van onze
Kijk voor de belevenissen daar ook eens op www.nldetirak.nl
***************************************************************
Foto´s van
Jan uit de desert
***************************************************************
De udates
van 2004 vind u hier
***************************************************************
Maandag 28 februari
Hallo allemaal in winter wonder(neder)land
Om maar met de deur in huis te vallen; dit zal mijn laatste
update vanuit de desert zijn…We zijn hier al aardig bezig met het ontruimen
van onze werklocatie en 3 maart gaan we hier definitief uit de tent om ruimte
te maken voor onze Britse opvolgers. Ik weet niet of ik dan nog de beschikking
heb over een computer waar ik mijn e-mail op kwijt kan, dus bij deze dan maar….Wil
natuurlijk niet zeggen dat jullie niet meer naar mij hoeven te mailen, want
voor hetzelfde geld kan ik wel over internetfaciliteiten beschikken natuurlijk.
Zal even in het kort schetsen wat het programma voor volgende week is; zaterdag
vertrekken we in colonne verband richting Koeweit om aldaar allerlei zaken
in te leveren en in te laden. Vanuit dit enorme kamp (ongeveer 32.000 personen)
gaan we twee dagen later naar het vliegveld en vervolgens vliegen we naar
Akrotiri op Cyprus. Daar is een grote Engelse kazerne waar we twee dagen zullen
blijven. Het is de bedoeling dat we daar gaan bijkomen van de uitzending en
ons even lekker kunnen ontspannen met o.a. een, jawel, BIERTJE….!!!!!
En een barbekjoe zal er ook wel zijn. Er zijn ook mogelijkheden om allerlei
sporten te doen, zoals golf en mountainbiken. Cor en ik hebben al afgesproken
dat we twee dagen gaan biken. Dat zullen de eerste meters op een fiets dit
jaar zijn…benieuwd of dat wat wordt, want echt veel op de hometrainer
zat er voor mij niet in de laatste twee maand. Na deze onderbreking in de
terugvlucht gaan we op de 10e maart om 09.30 uur (NL tijd) met de plain naar
Eindhoven, waar we, als we niet te veel vertraging of vervroeging hebben,
om 13.30 uur zullen landen. Dan zit het er op en zal ik eindelijk weer met
Poemie samen zijn!
Zover is het nu nog niet en het is afgelopen tijd best wel weer druk geweest
met allerlei zaken op personeelsgebied, want dat gaat gewon door met de omgevallen
opa's en oma's en andere familieberichten. Heb even snel geturfd en na een
aanvankelijke grote voorsprong van de opa's hebben de oma's toch aardig opgehaald
en is de huidige stand 19 - 17 voor de overleden opa's. Tel daar nog een aantal
sterfgevallen aan vaders zijde bij en een aantal ooms en tantes en je hebt
een aardig beeld van de gemiddelde sterftecijfers in NL.
Genoeg statistieken..er waren ook nog wel wat leuke zaken te melden. Zo ben
ik afgelopen week twee keer naar Shaibah op en neer geweest. Met de heli was
dat een uurtje vliegen, maar met een MB, die niet sneller is dan 120 km/h
is dat al gauw een kleine 4 uur sturen. We moesten daar twee Toyota Landcruisers
ophalen die een aantal dagen op Camp Smitty nodig waren. Bij gebrek aan personeel
mocht ik beide malen het ritje doen…Op zich niet erg, maar je zit toch
bijna 7 uur in de auto. Geen 8, want de Toyota's reden iets sneller zo'n 150
km/h, zodat de terugreis iets sneller ging. Dat het hier nog steeds niet veilig
is, bleek onderweg toen we een civiel konvooi inhaalden. 50 meter voor ons
reed een burger pick-up auto die hetzelfde konvooi inhaalde. Plotseling hoorden
we een knal en zagen we achter de pick-up een inslag op de weg. Eerst dachten
we aan een klapband van de pick-up, maar hij verminderde vaart op 4 harde
banden…Gezien de richting van de inslag concludeerden we dat het schot
uit één van de vrachtwagens kwam. Blijft dus oppassen hier met
die cowboys! Eenmaal in Shaibah konden we gelijk doorrijden naar de lunch
bij onze Deense collega's. Was ook ff iets anders dan we gewend waren….vers
beleg en ongesneden brood…zelf met het broodmes het heerlijk verse brood
snijden. Lekker, lekker…Wat ook lekker was…de dames daar. Was
nogal warm afgelopen week en de Denen liepen allemaal in redelijk strakke
T-shirts, dus dat liet alweer weinig aan de verbeelding over..ook bij de mannen,
maar daar ben ik dan weer niet zo van.
Afgelopen vrijdag de Toyota's weer teruggebracht en ook dat verliep weer niet
helemaal zonder problemen. De Toyota's zijn gewoon groot en wit en niet als
militair voertuig herkenbaar. Weliswaar staat er 'Netherlands' op de zijkant,
maar dat zie je aan de voorkant niet. Toen we een Amerikaans konvooi van achteren
naderden, verminderden we zoals het hoort vaart om de aanwijzingen van de
Force Protection op te volgen. Wij dachten dat we links konden passeren gezien
de armbeweging van de soldaat in de Hummer, dus ik gaf weer gas om op de linker
rijbaan hun voorbij te gaan. Was niet goed….Ze gingen in de Hummer nog
harder zwaaien en schreeuwen en maakten door stil te gaan staan wel duidelijk
dat het niet de bedoeling was dat we voorbij gingen. In onze MB's was het
waarschijnlijk geen probleem geweest, maar nu waren we natuurlijk niet als
'bondgenoten' herkenbaar en dan worden die Yanks gelijk spichtig. Omdat ik
geen zin had om nog een uur of twee achter hun te rijden tussen de locals,
zijn we de eerste afslag afgegaan om een bakkie koffie te nemen. (zelf meegenomen).
Stonden we net met een bak koffie in de hand, kwam er een Irakese legertruck
met een mannetje of 10 erin zwaaiend langs rijden. Waarschijnlijk om een beetje
indruk te maken keerden ze en stegen allemaal uit om vervolgens tot onze grote
verbazing de woestijn in te lopen, allerlei grote stenen te pakken en op de
weg te leggen en vervolgens een VCP te gaan inrichten. Waarschijnlijk wilden
ze aan ons laten zien wat ze geleerd hadden van de Nederlanders. Toen we onze
weg vervolgden stonden ze allemaal te zwaaien naar ons….Uiteraard kwamen
we weer achterop het Amerikaanse konvooi….en om de eerdere problemen
te voorkomen besloten we om door de middenberm naar de andere weghelft te
rijden en als spookrijder 
de
weg te vervolgen…ja, ja, je went snel aan de gewoontes hier. Zo hebben
we ongeveer 25 km gereden tot we het konvooi gepasseerd waren. Was wel heel
goed uitkijken met de spookrijders aan onze kant, maar met het licht op en
goed op de, voor ons, linker baan te blijven ging het allemaal weer goed en
konden we op een gegeven moment weer door een gat in de vangrail naar de goede
kant van de weg. Echter nog steeds was het avontuur niet afgelopen en stuitten
we vlak voor Shaibah Log Base op een wegversperring van de Engelsen. Kwam
zo'n Brit aan het raam om ons uit te leggen wat er aan de hand was. Kon door
het enorme accent van betrokkene bijna niks verstaan van wat de beste brave
zooiesteker zei, maar ik kon er wel uithalen dat ze iets aan het 'clearen'
waren. Stonden allemaal Engelse legertrucks op de weg die het zicht wegnamen.
Maar met een kaart in de hand, kom je door het ganse land, ook in Irak, dus
een alternatieve route gezocht door de woestijn. Keren en drie maal rechtsaf
moest ons weer op route 'Heart' brengen. Ging dwars door een zandafgraving
achter een paar vrachtauto's aan, al Parijs Dakar'end c.q. John Bossch'end
door het zand scheurend op een grote opstopping in de woestijn af. Wat bleek;
je hebt hier door de hele woestijn allemaal zandwallen, waarvan me het nut
nog steeds niet duidelijk is, maar ze zijn machinaal gemaakt en kilometers
lang, en daar was een gat in gemaakt (2,5 meter) waar we doorheen moesten.
Had zich een vrachtwagen klem in gereden…..konden we nog niet verder.
Maar gelukkig was deze snel uit zijn benarde positie bevrijd en moest de hele
zooi die er voor stond nog door dat gat om de weg te vervolgen. Chaos en getoeter
alom natuurlijk…gelukkig stond het andere Toyotaatje achter mij en kon
ik ze via de verbindingsmiddelen duidelijk maken kort achter mij te blijven.
Mijn gave om voor te dringen bleek ik gelukkig niet verleerd te zijn en binnen
no-time, kan natuurlijk ook komen doordat wij geweren hadden…. en zij
niet, waren we langs iedereen heen door het gat en konden we weer verder.
Op de base natuurlijk weer bij de Denen gegeten…een collega ging nog
een keer extra brood halen, niet omdat hij honger had, maar om van het uitzicht
te genieten…..Maar verder is alles goed gegaan die dag!
Ja en dan nu de laatste week hier….terugkijkend op een uitzending van
ruim 4 maanden, kan ik zeggen dat het een hele grote ervaring is om al die
tijd met dezelfde mensen op dezelfde plaats te zitten. De samenwerking onderling
was ondanks de soms grote werkdruk gewoon erg goed en er is geen onvertogen
woord gevallen onderling. Iedereen was altijd bereid een extra stapje te zetten
en zulke collegialiteit maak je niet vaak mee. Samen boeren en schijten, maar
ook samen de schouders er onder en de klus klaren…
Zijn er dan geen nadelen aan zo'n verblijf? Jazeker wel…je bent echt
nooit alleen. Niet tijdens het werk, niet tijdens het slapen, niet tijdens
het douchen en zelfs niet tijdens het schijten….zit altijd wel iemand
naast je de WC-eend te voeren…Heeft ook wel weer een voordeel..je hebt
nooit echt een koude WC bril…Zal thuis ook wel weer wennen zijn dat
het gewoon fris en niet elke keer als je de deur van de plee opentrekt de
strontlucht je tegemoet komt….Privacy heb je hier echt niet en die schaarse
momenten die ik dan voor m'n fabje kon zitten met de mp3 speler aan, zijn
er altijd weer gasten die tegen je beginnen te lullen en dan wil je weer niet
onbeleefd zijn en zet je de koptelefoon maar weer af….En m'n meissie
was natuurlijk niet hier en die miste ik het meest van alles, zelfs nog meer
dan een biertje. Gek genoeg heb ik eigenlijk geen moment gehad dat ik dat
laatste gemist heb….!!
Voor de rest wil ik iedereen die de afgelopen maanden de moeite heeft genomen
mij een pakketje, kaartje en of mailtje te sturen hartelijk bedanken, want
hoe raar dit ook klinkt van een oude lul van bijna 45 lentes; het houdt je
echt op de been als je iets leest van 'thuis' en een pakje kunt openen. Heb
alle kaartjes dan ook aan de wand naast m'n bedje hangen en ik neem ze allemaal
mee naar huis.
Bovenal wil ik die mensen die mijn Poemie door deze, voor haar zo moeilijke
tijd hebben gesleept, bedanken. Door de wijze waarop jullie haar hebben opgevangen
en ondersteund, is er voor mij een zorg minder geweest en kon ik me helemaal
richten op mijn taak hier. Klasse!
Ik wil het hierbij laten en jullie melden dat de missie, op een haar na, is
volbracht! Ga jullie weer zien in Nederland na de 10e maart
Nog éénmaal de groet'n uut de desert van;
Jan K, uw dienaar in den vreemde
Zondag 20 februari
Goeisnavonds deze avond,
Hier zijn we weer vanuit, een wederom verregend, Camp Shitty….Was
hier afgelopen week het voorjaar in alle hevigheid losgebarsten met temperaturen
tussen de 20 en 25 graden, begon het gisteren weer te regenen. Weliswaar niet
zoveel als vier weken geleden, maar het is weer een fraaie modderzooi geworden
op onze camping. En het leek zo mooi te worden deze week; volop zon, airco
overdag aan in de werktent en mussen die alvast op de grond gingen zitten
om te voorkomen dat ze van het dak vielen…Zaterdag middag gingen we
lunchen en werd het al een beetje donker in de lucht. Terwijl we onze gestoomde
frikandel zaten de verorberen, hoorden we het al op de tent regenen. Toen
we weer buiten waren, plakte de drek alweer onder de zolen….shitzooi
!!!
Nee dan afgelopen dinsdag…hadden ze hier de halve marathon georganiseerd,
wat dus inhoud dat je op de, toen nog, betonharde baan, acht en een kwart
rondje (21,4 km) rond de base moest lopen. Nu ben ik niet iemand die zulke
enorme afstanden loopt (vind het op de fiets al een eind…) en was dus
blij dat ze ook een 10,7 km tochtje organiseerden. Dat was dus vier rondjes
en nog een beetje. Mijn buddy Cor en ondergetekende verschenen in onze Peppie
en Kokkie (zie ook www.hetzeemlerenlapje.tk) shirts aan de start,
om toch verzekerd te zijn van enige aanmoediging vanuit het publiek. Aan de
halve deden ongeveer 80 m/v mee, aan de 10,7 een heel stuk minder. Lekker
gelopen en op overtuigende wijze (ahum, ahum…) de wedstrijd gewonnen
in 49.21 min. Niet echt snel, maar gezien de omstandigheden, not bad…De
luitenant die de halve marathon won deed er toch nog een stuk langer over;
1 uur en 25 minuten….Maar dat kan natuurlijk ook komen doordat hij twee
keer zover moest lopen dan mij…. Bud Cor deed er, ondanks dat hij ruim
twee jaar langer heeft kunnen trainen, een minuut of acht langer over met
zijn oude kadaver. De reden dat wij, in tegenstelling tot de vele anderen,
niet aan de halve meededen, was dat we blessures wilden voorkomen. Voelde
met de gewone drie trainingsrondjes de knieën en enkels al, dus laat
staan als je er dan ruim acht gaat lopen….Kun je de botten helemaal
bij elkaar vegen. Toch waren er 'helden' die ongetraind de halve liepen…Sommigen
liepen twee dagen later nog niet normaal naar de dokter….
Vanmiddag even met een drietal collega's naar het Japanse kamp geweest, waar
twee NL collega's werken, om allerlei materiaal op te halen dat ze daar voor
ontspanning in bruikleen hadden. Zat bij iemand in de viertonner vrachtwagen
en dat is geen onverdeeld genoegen over de hobbelige geitenpaden hier in de
achterlanden. Was helemaal geshaket toen we daar aangekomen waren. Aldaar
de boel ingeladen en nog even met de mannen en vrouw naar de ontspanningsruimte
van de Jappen waar de, al eens eerder gememoreerde, massagestoelen staan.
Daar liep de beheerder van de karaoke (zijn de jappen helemaal gek op…)
tent en de collega die op dat kamp werkt vroeg aan die jap, of hij de karaokeset
ff wou aanslingeren. Wij moesten dan maar even gaan karaoken….Echter
toen puntje bij paaltje kwam, durfden Piet en Margreet niet….en stond
ik daar met m'n bek vol tanden en een microfoon in de hand 'Dancing Queen'
van Abba te zingen. De lafaards stonden erbij te lachen in plaats van lekker
meezingen. Ik had natuurlijk al wel enige karaoke ervaring met 'Smoke on the
water' van Deep Purple, maar dat was toch een genre muziek dat mij beter lag
en het publiek bestond destijds ook alleen maar uit Pretletters en niet uit
volkomen onbekende Japanners en een paar NL cowards… Gelukkig deed mr.
Matsumoto, of whateverhisnamewas, weliswaar zonder microfoon, ook mee…
Nadat Margreet nog een kwartiertje in zo'n martelstoel had gelegen, moesten
we al weer weg. Maar eerst moesten er nog een aantal Jappen met Margreet op
de foto…is schijnbaar een bijzonderheid een Europeesche vrouw, want
ons vroegen ze niet…
Op de terugweg zijn we nog even gestopt bij een oase om even een paar peppie
foto's te maken. Was op dat moment uiteraard de enige die z'n fototoestel
bij zich had, dus de anderen moesten elkaar afwisselen met het beveiligen
en ik stond foto's te maken tussen de palmbomen. Op zich wel grappig en vreemd
tegelijk. Sta je met een doorgeladen Diemaco in een oase een beetje ontspannen
foto's te maken, terwijl collega's de boel staan te beveiligen en de omgeving
in de gaten houden. Het is hier in de regio overigens opvallend rustig terwijl
in de rest van dit geitenland nog steeds veel aanslagen plaatsvinden waar
veel doden bij vallen.
Vandaag is de eerste base van ons overgedragen aan de lokale autoriteiten,
die er een soort kazerne voor Iraakse veiligheidstroepen van willen maken.
Ook de ontruiming van ons kamp gaat voorspoedig en van de week gaat er een
grote groep van de Engelse 'Queens Dragoon Guards' hier komen en gaat onze
camping steeds meer een Brits tintje krijgen. Ze zijn al bezig om allerlei
zaken aan te passen voor hun gebruik. Deze ontwikkelingen hebben tot gevolg
dat wij, Cor en ik, niet op 24 maart terugkeren, maar op 10 maart weer voet op vaderlanschen bodem zullen zetten.
Gevolg daarvan is dat, voor zover iemand dat van plan was, jullie beter kunnen
stoppen met post versturen, want over 14 dagen gaan we al richting Q8 en zal
de post dus weer terug gestuurd moeten worden naar NL.
Goed nieuws dus vanuit de woestijn en ik ga jullie dus ook eerder zien dan
verwacht.
Voor verdere details gelieve mijn Loempiaatje raadplegen …
De garoeten met natte voeten van Jan
K uut de desert.
Donderdag 10 februari
Hallo allemaal in Ollanda,
Tijdje weer niets van me laten horen…mijn excuses hiervoor, maar de
motivatie ontbreekt soms om een uur achter de internet computert te kruipen
om een mailtje te dichten. De vermoeidheid begint er aardig in te sluipen
en dat merk je hier op allerlei fronten. Het kan ook te maken hebben met het
feit dat we de piek hebben gehad met de verkiezingen en we nu in een soort
vacuum terecht zijn gekomen…tenminste zo voel ik dat een beetje. Met
ons clupje van de sectie hebben we het nog steeds gezellig met elkaar, alleen
is daar nu iemand bij gekomen van het team dat ons kamp komt ontmantelen en
als p-functionaris van dat cluppie een werkplek in onze tent heeft gekregen.
We hebben sterk de indruk dat dit niet iemand is die bij ons past, al was
het alleen maar vanwege zijn uiterlijk….We noemen hem al 'de dominee'….vanwege
zijn zuinige mondje en zijn achterbakse gedrag zoals een beetje fluisteren
met anderen in ons bijzijn, uitspraken doen over zaken waarvan hij niets kan
weten en zo... We hebben sterk de indruk dat het nog wel gaat botsen in de
nabije toekomst…Niet te hopen natuurlijk, want daarvoor duurt het nog
te lang voor we naar huis gaan.
De verkiezingen zijn hier erg goed verlopen, zoals jullie ongetwijfeld hebben
gehoord. Ben er zelf niet bij geweest in de stad, maar er schijnt een soort
koninginedag sfeer geheerst hebben, maar dan zonder de rommelmarkten (rommel
hebben ze hier genoeg..) en dat soort ongein. De mensen waren hier echt blij
dat ze hun stem konden uitbrengen en zagen dit echt als een soort bevrijding.
Onze mannen en vrouwen hebben nog een behoorlijke klus gehad met de beveiliging
en er werden een aantal vrouwelijke vrijwilligers gevraagd die moesten assisteren
op de controleposten om vrouwen te fouilleren op bommetjes. Nu hebben we hier
een aantal dames waarvan algemeen bekend is dat ze het niet met jongetjes
doen, dus ze stonden te dringen om mee te mogen doen….Wat is er voor
zulke meiden nu nog mooier dan een hele dag ongelimiteerd andere vrouwen te
betasten….Die hadden echt de dag van hun leven!
Terwijl
jullie in NL allemaal zaten te bibberen van de kou tijdens de carnavals optochten
en in de regen met een zatte kop over straat moesten om toch nog, voor dat
het weer licht werd, weer thuis te zijn zodat er geen gelazer met moeders
de vrouw (of vaders de man….) kwam, was het hier weer weer voor een
barbekjoetje. We hadden het netjes verdeeld en alleen maar geBBQ'ed op de
eerste zaterdag en de laatste zondag van het weekend….Gezellig met onze
eigen sectie, de geitenwollensokkenbrigade, en de twee dokters erbij. We hadden
de zaterdag zoveel vlees over dat we het zondag nog eens rustig overnieuw
konden doen, maar dan zonder de twee dokters….die waren alletwee aan
de 'skieterie' geraakt na de zaterdagavondsessie….Natuurlijk te veel
rauwe kip naar binnen gewerkt…Wij hadden nergens last van, maar ik had
ook geen kip gegeten..
Dinsdag had ik een meevallertje. Ik moest eigenlijk een aantal zaken in Shaibah
regelen en dat is vier uur rijden met de auto. Maar gelukkig was er een plaatsje
vrij in een helikopter die ook die
kant op vloog , dus mijzelf flux op de passagierslijst laten zetten. Om 09.00
uur was het vertrek en ik moet zeggen dat het toch wel een belevenis is in
zo'n appieraat. Beide deuren open met doorgunners in de deuropeningen. Of
de piloot hoogtevrees had weet ik niet, maar we vlogen continue zo'n meter
of 10-15 boven de grond, waarbij er alleen bij hoogspanningsleidingen even
hoger gevlogen werd. Geen idee hoe hard of we vlogen, maar dat zal toch snel
zo'n 200 km/h zijn geweest en dat was best geinig. Nu had ik reeds eerder
gemeld dat hier nogal veel zand was in dit land, maar we hebben toch een groot
deel over water gevlogen…..ja, ja, water in de woestijn. Achteraf bleek,
na een kaartstudie, dat dit ondergelopen moerasgebied was en na de regen van
3 weken geleden is er blijkbaar veel blijven staan.
Mooi om te zien was ook de vele nomaden die met hun schapies, geiten en drommedarissen
gewoon midden in de woestijn leven in tenten. Vlakbij Shaibah zit redelijk
wat olieindustrie en hierdoor ook grote vuren om gas, wat vrijkomt tijdens
allerlei procesesen af te vlammen. Na een uur vliegen kwamen we op Shaibah
aan, waar we opgehaald werden in een grote Amerikaanse PC-Hooftstraat trekker.
Nadat ik mijn zaakjes hat gedaan, moest ik tot 14.00 uur wachten tot we vertrokken.
Heb hier dankbaar gebruik van gemaakt door lekker een uurtje in de zon te
gaan zitten met een bakje cappucino….ja, ja, het is afzien hier in de
desert. Terwijl ik daar lekker zat werd ik gefilmd door een team die opnames
aan het maken waren voor onze herinnerings DVD….Big Brother was watching
me..
De terugvlucht ging weer over hetzelfde traject, alleen zat ik nu op een andere
plaats in de Cougar. Hier zat ik nogal in de wind die naar binnen waaide.
Heb nog aan de piloten gevraagd of hij de ventilator op het dak uit wou zetten,
maar daar begon hij niet aan….eikels denken alleen maar aan zich zelf….Veel
fotos gemaakt onderweg en ook van Camp Smitty toen we aan het landen waren.
Gaan jullie t.z.t. ongetwijfeld zien in de nabije toekomst. En die is niet
zo verschrikkelijk ver weg meer, want 'eisch en weder dienende' zet ik op
24 maart 2005 weer voet op Holandsche bodem. Heb er dan precies 140 dagen
opzitten en ben dan blij dat ik Poemie weer in de armen kan sluiten….de
rest volgt ongetwijfeld later!
Voor zover Shalom uut de desert van Jan K
Vrijdag 28 januari
Daar zijn we weer....
Na een week van hard werken en en weinig vrije tijd even een ogenblikje tijd
om het thuisfront weer een beetje op de hoogte te brengenvan ons wel en wee.
Het heeft afgelopen zaterdag een klein beetje geregend, je weet wel zo'n buitje
van een dag zoals we dat in NL ook wel eens hebben. Alleen zijn de gevolgen
hier anders. Toen ik zaterdagmorgen uit m'n fabje kwam, regende het al en
was het al een behoorlijke bende. Tegen de avond was het pas weer enigzins
droog en was het overal waar je liep; water, water en nog eens water......Camp
Smitty heette vanaf zaterdag dan ook Lake Smitty...Gelukkig hadden we rubber
laarzen bij ons, zodat we de voeten toch enigzins droog hielden. De enige
droge plaatsen waren onze werktenten en onze slaapfab's en een aantal looppaden
die zover waren opgehoogd dat ze als dijken boven het water uit staken. Een
aantal tenten waar de mensen van het redeployment detachement (die ons moeten
helpen de boel te ontruimen) hadden het water zo'n 10 cm hoog in de tent staan.
Hadden ze vast niet gedacht toen ze hier naar toe kwamen....
We zijn nu zes dagen verder en op veel plaatsen staat nog steeds veel water
en dat zal voorlopig wel zo blijven ook, want het is nu ook nog niet zo warm
dat het snel verdampt...graadje of 16.
(webmaster bekijk
hier de foto´s van Jan en op www.nldetirak.nl voor de bezoekende ministers)
Deze week een aantal malen hoog tot zeer hoog bezoek gehad op onze base. Allereerst
kwam er een generaal van 11 luchtmobiel een bezoek brengen bij 'zijn' mannen,
gevolgd door een clupje hotemetoten van de regering, onder aanvoering van
onze minister van defensie Henk K. Hij kwam zich persoonlijk op de hoogte
stellen van ons werk hier en was, uiteraard zou ik haast zeggen, errug tevreden
over de inzet en de resultaten en bla, bla, bla....En hij moest natuurlijk
met het hele gevolg overal rondgecrosset worden in de regio. Nog even een
kort gesprekje met een mevrouw van de VVD gehad die ik smorgens bibberend
van de kou aantrof bij de wasgelegenheid (die is gewoon buiten...). Stond
ik met m'n Braunn de vreetkeien te schrobben in m'n T-shirt en zij met een
dikke fleece en haar handmatige Jordannetje....Later op de dag nog eens met
haar gesproken bij onze werktent toen ze weer een beetje opgewarmd was. Ze
had s'nachts de kachel niet aan durven laten enja, dan ga je het koud krijgen
hier als je niet in de winterslaapzak ligt....Maar ze had wel waardering voor
ons werk en vroeg ook hoe we met de omstandigheden hier om gingen en meer
van dat semi-geintereseerd geleuter...
Het hele zootje was goed en wel weer vertrokken of het volgende bezoekje diende
zich al weer aan. Ditmaal was het redelijk verrassend, doch daarom niet minder
interesant. Midden in de nacht werden we al wakker door Amerikaanse Black
Hawk heli's. Hadden we al eerder meegemaakt deze uitzending en dat zijn dan
verkenningen van de Navy Seals en CIA. Ditmaal waren ze de komst van de Iraakse
president Alawi aan het voorbereiden. Die had het idee opgevat om de bevolking
in de provincie te gaan toespreken en dat wou hij doen op onze camping....Gelukkig
heeft onze baas dat weten te voorkomen, want je moet er toch niet aan denken
dat je zo'n 300 geiteneukers op je camping krijgt. Kun je het wel shaken met
je beveiliging...Heb samen met een collega nog ff staan kijken bij de ontvangst
van Alawi door de baas. Die had gelukkig een goede reactie , want bij het
uitstappen uit zo'n grote Amerikaanse PC-Hoofdstraat trekker, gleed hij bijna
op z'n snufferd, maar Frits kon hem nog net opvangen. Was wel lachen geweest....Was
me een partij security op de been....Amerikanen, Irakezen en onze jongens
natuurlijk. Alawi ging op advies van de baas naar het goederenstation hier
500 meter vandaan. Daar heeft hij een kwartiertje de menigte toegesproken
en daarna ging het hele circus weer. Wel raar, deze man staat bij vele extremisten
bovenaan het lijstje om te doden en die komt dan zomaar ff je camping op...We
zeiden al tegen elkaar, dat dit wel de laatste keer was dat wij hem in levende
lijve zullen zien. Vriend Cor had vandeweek even een knak momentje en moest
een dagje bijslapen. Had hem al vaak gewaarschuwd dat hij niet zoveel moet
sporten met zijn oude kadaver. Niet luisteren en dan krijg je dat. Als goede
bud heb ik hem ontbijt en lunch op bed gebracht en aan het eind evan de dag
was hij er weer zo'n beetje bij.
Deze week zou er geen post komen, maar gelukkig kwam de ALO vandaag met het
nieuws dat er een Cougar met een aantal postzakken naar As Samawah kwam en
of wee even wilden helpen met het uitladen. Wij met z'n drieen er naar toe,
zat er een burger mannetje in de heli met een reiskoffer waar genoeg bagage
in kon zitten voor een jaar vakantie, een paar Fly'n Buy tassen van Schiphol
een grote rugzak en een karretje voor z'n koffer. Door de doorgunner werd
ons die zooi aangegeven welke we netjes buiten de draaicircel van de draaiende
rotors plaatsten, waarn awe de postzakken oppakten en naar ons voertuig brachten.
Stond die uilebal met z'n arrogante kop tegen ons te roepen of we zijn spullen
ook konden dragen......niet dus. Bleek een journalist te zijn die zich ergens
in Basrah in de heli had weten te lullen. Als we een slechte pers zullen krijgen
zal dat dan wel door hem komen. Onze chef hier op de sectie zei nog dat we
zeker voor de pers ons iets anders hadden moeten opstellen....Heb hem gezegd
dat ik ook aan m'n reputatie moet denken en niet met een roze koffer gezien
wil worden......
Voor de rest is er weing gebeurt en hebben we morgen een volleybal toernooi
op het waterpolo veld en doe ik dus maar niet mee. Ben niet zo'n zwemmer,
ondanks dat ze ons hebben verzekerd dat het veld bespeelbaar zal zijn.
Tot de volgende update uit de dan hopelijk drogere desert
Los Ballos van Jan K
Woensdag 19 januari
Goedendag allemaal in de 'heimat'
Zo iedereen weer bijgekomen van de diverse nieuwjaarspartys, wintersporten
en andere energie verspillende zuip en vreetpartijen?
Het is al weer even geleden dat de laatste update verzonden is bedenk ik me.
Dat heeft een aantal redenen, waarvan er eentje was dat er niet echt veel
gebeurt is de afgelopen anderhalve week. En om nu te gaan schrijven dat we
het hier vreselijk druk hebben en op dit moment nog steeds dagen van 14 tot
16 uur maken, lijkt me nu ook geen info waar jullie op zitten te wachten....Ook
heeft de internet verbinding een tijdje plat gelegen, zodat ik niet kon zien
of er iemand mij mailde en dus ook zelf niet kon mailen....Als we ons daar
druk om gaan maken zeggen de IT'ers dat we niet moeten zeuren want we zitten
in de woestijn en moeten al blij zijn dat we af en toe verbinding hebben...
Maar afgelopen weekend hebben we dan de zogenaamde Midterm-dag gehad. Dit
is tijdens een uitzending de dag die zo'n beetje de helft van de uitzending
markeert. In de regel wordt dit opgeluisterd met allerlei festiviteiten en
een live beeldverbinding met NL, waar zich het thuisfront dan verzamelt. Zo
ook deze maal, ware het niet dat wij op het moment van de midterm-dag niet
wisten of we wel halverwege de uitzending waren...Dat gaf hier best wel spanningen
onder een deel van de populatie en je kon hier ook merken dat men veel bezig
was met de vraag of we nu wel of niet op tijd naar huis konden. Wanneer de
politiek zou besluiten of we de missie zouden gaan verlengen, zou dat betekenen
dat er eenheden in NL opgewerkt moesten worden, wat zo'n 14-16 weken duurt.
Dat zou dus betekenen dat we dan pas eind april, begin mei terug zouden keren....Het
redeployment team is met de eerste 50 personen al hier en die zouden dus weer
terug kunnen en de rest van de plannen zouden dus in de ijskast kunnen...
Maar gelukkig heeft de politiek de eerste verstandige beslissing genomen sinds
ze aan de macht zijn en kunnen we gewoon op de datum naar huis die hier bekend
is (ik vertel het nog niet, maar het zal ergens tweede helft maart zijn...)
Maar nu de midterm-dag zelf....In december heeft een collega, die handig met
de video camera was, een hele partij groetjes naar huis gefilmd en daar een
leuke impressie van het kamp omheen gemonteert. Ik moest daar natuurlijk ook
iets in de camera boeren en heb een leuk toneelstukje opgevoerd op mijn werkplek
en daar een woordje tot mijn Loempiaatje gericht. Er waren wel meer leuke
ideeen, zoals iemand die vanaf de DIXI of vanuit de mariniersdouche de groeten
deed. Er was een live video verbinding tussen hier en Papendal in Arnhem,
alwaar op zondag zo'n 900 relaties verzameld waren. De diverse kopstuken hebben
allemaal een verhaal richting NL in de camera geroepen en daar stonden natuurlijk
allemaal hangjassen omheen die ook graag in beeld wilden komen...Nu ben ik
natuurlijk ook wel een beetje camerageil (natuurlijk niet zoals Wil D....)
en Poem was natuurlijk ook in Arnhem, dus ik moest natuurlijk ook in beeld.
Eerst op het grote beeldscherm gekeken welke koppen allemaal in beeld waren
en me daarna als een wethouder Hekking van Juinen met m'n kop voor de camera
gewrongen en ff gezwaaid naar poem.
Tussendoor deden we mee met een sportdag met een team van het NSE. Het was
een bijzonder gemeleerd gezelschap, bestaande uit, uiteraard zou ik haast
zeggen, uit Cor en mijzelf, de base HID, die wij Shrek noemen vanwege zijn
uiterlijk en manier van lopen, een meisje dat bij Shrek werkt, een donkere
jongeman van de patatgeneratie met een lichaam dat voornamelijk bestond uit
110 kilo ongetrainde reuzel, onze CSM die eigenlijk alleen maar goed was in
het dwergwerpen (als dwerg welteverstaan), een lange magere Vitesse supporter
en een bodybuilder die volgens mij helemaal stijf stond van de anabolen....kortom
suk6 verzekerd.
Op de bijgevoegde foto staat ons sportteam afgebeeld. 
We moesten beginnen met het apentennis tegen het fluffyclubje van het MOGOS
wat we uiteraard wonnen. De volgende partij wonnen we tot onze verbazing ook
en wanneer we de laatste partij zouden winnen van het kluppie dat zich 'Fixit
or burn it' noemde (onze herstellers), zouden we al winnaar zijn van het eerste
item. En wat niemand dacht, gebeurde...we wonnen van ze....Jubel alom natuurlijk,
want dat team bestond uit jonge luchtmobiele atleten, die heel vaak aan het
vollyen zijn. Kun je nagaan wat een kwaliteit wij in huis hadden....ahum..Alleen
daarna kwamen de klote dingetjes, zoals het met 4 personen zaklopen, een estafette
met allerlij uitrustinstukken en het houthakken. Dit was dus niet echt ons
pakkie an en dat ging de andere teams dus beter af. Als laatste stond het
touwtrekken op het program en wederom stonden we in de grote finale tegenover
de herstellers van 11 luchtmobiel. In een zinderende best of three waarbij
het regelmatig gelijk op ging en er een enorme aanslag op onze fysieke gesteldheid
werd gedaan, kwamen we wederom als winnaar uit de bus!!! Nu kregen we echt
het idee dat we ondanks de mindere uitslagen wel in aanmerking zouden komen
voor de eerste plaats totaal. Groot was de desillusie toen we niet eens bij
de eerste drie zaten en dus geen slagroomtaart kregen.....We verdenken de
jury ervan dat ze door de verkenners, die winnaar werden, onder druk zijn
gezet. Dat zijn namelijk een stel cowboys die nergens voor terugdeinsen....(ze
waren vandaag nog op het journaal...) We waren hier behoorlijk sip van en
hadden hetzelfde gevoel als het VMI team in 2003 moet hebben gehad, toen ze
de Nunspeetse Keiler niet wonnen....Volgende dag nog spierpijn in de armen
ook en de sportschoenen vol zand...
Vandaag zou ik met onze chef hier met een heli naar het zuiden van het land
om een vergadering bij de Engelsen bij te wonen. Zouden dus, want de heli
vloog niet en dus zouden we op de wieltjes naar beneden. gelukkig besloot
de majoor dat 8 uur rijden in dit geitenland voor 2 uur vergadering niet echt
een optie was en heeft hij ons afgemeld...Wel jammer van het heli vluchtje...
Ondertussen begint hier de verkiezingsstrijd al aardig op te lopen. alleen
doen ze dat hier niet zo als in NL met ellenlange TV debatten, maar blazen
ze elkaar gewoon op...Ben wel heel erg benieuwd of er op de verkiezings datum
nog wel kandidaten over zijn.....en of er dan nog wel stemlokalen overeind
staan! Wordt ongetwijfeld vervolgt.
Zo ik denk dat jullie weer genoeg leesvoer hebben, dus groet ik u allen vanuit
een droog, zonnig maar nog steeds niet echt warm Irak.
Shalom van Jan uut de desert
Zaterdag 8 januari
Hallo allemaal in het winderige Holland,
Volgens mij wordt dit het allereerste epistel van het nieuwe jaar, zeker weet
ik het niet, want op de beroemde site van het zeemlerenlapje zie ik ze niet
meer. Ik kan dus niet even terugkijken waar ik exact gebleven ben, maar vooruit,
ik verzin wel iets.....(Webmaster: Jan moest iets verder kijken dan zijn
(wijs)neus lang is)
Allereerst natuurlijk de allerbeste wensen voor het nieuwe jaar en dat het jaar jullie maar mag brengen wat je hoopt dat het zal brengen...Wij hebben hier oud en nieuw in gepaste nuchterheid doorgebracht en op oudjaarsavond met onze sectie spelletjes gedaan, zoals Yatzee, stratego en darten...klinkt heel oubollig natuurlijk, maar het was toch een soort heikneuterig saamhorigheidsgevoel dat je vroeger ook thuis had, alleen dan niet met echte vrienden en familie, maar met door de koningin opgedrongen vrienden....was toch wel gezellig! Daarna om 22.30 allemaal een sigaar opgestoken en ons naar de eetzaal begeven, die voor de gelegenheid was omgetoverd tot een heuse housepartydancezaal. Velen waren verkleed als 'local' en dat gaf toch een leuk sfeertje. Even voor twaalven werd de kinderchampagne uitgedeeld en togen we met z'n allen naar buiten om getuige te zijn van het vuurwerk....Denk daarbij niet aan kinderachtige lawinepijltjes of carbid. Neen, wij hadden echte door den vaderlandsche belastingbetaler gefinancieerde mortieren en wel vijf maal 81 mm licht en dat nog dunnetjes overgedaan door vijf maal 120 mm licht!!! Dat zijn mooie knallen en mooie lichtjes aan een parachuutje. Hiervoor dank belastingbetaler (zijn wij zelf ook natuurlijk, dus misschien heb ik ze zelf wel betaald....)
Nieuwjaarsdag mochten we, voor zover mogelijk met diensten, uitslapen. Hebben we ook gedaan, echter iets te lang. Half elf werd m'n slapie wakker en die meldde mij dat we om 11.00 aan de start moesten staan bij de nieuwjaarsloop.....stressss. Snel naar de eetzaal, snee brood in het kanaal vrotten en naar de start van de loop gerend, alwaar we nog net achteraan konden sluiten....perfecte voorbereiding dus.....not! Liep dan ook als een natte zaterdag telegraaf op zondag...Liep gewoon 10 seconden langer over hetzelfde stuk als met de snikkelkaasloop en werd slechts 20e...en dat na alle training. Ook was de brandweer niet te beroerd om een kleine immitatie van de nieuwjaarsduik te voorschijn te toveren. Ze stonden bij de start en halverwege het parcours met hun brandspuit klaar om iedereen zeiknat te spuiten...ok lekker voor je spieren. Gelukkig werden we aan de finish getracteerd op een heerlijke overjarige chocoladeletter...dus de afgetrainde calorien konden er zo weer aan...
Afgelopen
dinsdag werd ik wakker met een beetje unheimlich gevoel in m'n buikje. Het
rommelde en borrelde een beetje....ja hoor de racekack! Altijd was en ontsmet
ik m'n handjes, voor en na de maaltijd en na de toiletgang en toch krijg je
weer rare beesies binnen...Na een aantal malen de pot vol gesproeid te hebben
werd ik al aardig gammel, maar juist die middag wass het hier qua personeel
heel rustig, maar qua werkaanbod heeel druk, dus kon ik ook niet naar m'n
rek...Om een uur of 18 uitgeplugd en gaan liggen...leeggescheten. Mijn bud
heeft toen nog een paar beschuitjes gebracht en beloofd de volgende dag de
dokter te waarschuwen. En dus geschiedde...de dokter stond aan m'n bedje en
vond mij zo ziek dat ik naar het MOGOS moest. Badjasje aan, spulletjes mee
en hup in de ambulance...Kom ik daar in het MOGOS, lachen ze me gelijk uit
en vragen ze of ik m'n telefoonkaart op heb....Wat wil namelijk het geval;
wanneer er iemand in ons ziekenhuisje ligt, mogen ze op rijkskosten naar huis
bellen. De meeste patienten die we tot dit moment daar hadden werkten dus
zelf in het MOGOS. De dag voor mijn opname ook weer een. Ik kwam daar uit
hoofde van mijn functie binnen en riep "ik heb jullie wel door, als jullie
geen telefoonkaart meer hebben gaan jullie hier gewoon in bed liggen en wachten
tot de sectie 1 met de telefoon komt'....En nu kreeg ik de bal weer terug
gespeeld, lache hoor...Maar na 24 uur intensieve vertroeteling door onze vriendjes
en vriendinnetjes met veel kopjes thee en water, want ik had wel uitdrogingsverschijnselen,
was ik weer op de been.
Tijdens mijn ziekenhuisopname was er in de Nederlandse pers een behoorlijke hetze ontstaan omtrent ons gezeur hier over vergoedingen en het niet willen storten van geld op giro 555.
Ik zal hier even uit de doeken doen hoe de vork echt de steel zit; Door de lage dollarkoers, die deels de vergoeding bepaalt, krijgen wij hier minder geld dan iemand die in Duitsland op oefening is. M.a.w. veel jongelui wagen iedere dag hun leven door zich hier buiten de poort te begeven voor een lagere vergoeding dan iemand die iedere avond in Duitsland een lekker potje bier kan drinken en goedkoop naar NL kan bellen. Een aantal kopstukken is hier mee aan de slag gegaan via de officiele kanalen, echter een paar collega's hebben hierover met het thuisfront gesproken en vandaaruit heeft weer iemand de pers ingelicht. Ja die zien gelijk weer een sappig verhaal en de Telegraaf wil dit natuurlijk ook wel aandikken met indianen verhalen over staken enzo.... allemaal BULSHIT!!! Er is hier niemand in dit hele gebied die ook maar aan staken denkt. Daarmee zou men zichzelf en anderen alleen maar in gevaar brengen! En dat we niet aan Azie geven...ook gelul. Wij zien de journaalbeelden van die ramp ook hier en zijn net zo ontdaan als de rest van de wereld. Je zou hier de kist met geld eens moeten zien in de eetzaal. Onze hele barwinst gaat b.v. naar 555 en er lopen nog diverse acties hier. Dus allemaal opgeblazen geleuter in de pers, waar iedereen hier goed de pest over in heeft. We voelen ons behoorlijk voor lul staan hier, zonder dat we ons kunnen verweren...
Zo genoeg afgereageert....Ik mail jullie de volgende keer weer en dan hoop ik dat er op bovenstaan gebied weer een hoop klaarheid in de lucht is en voor de Pretletters en het Zeemlerenlapje hoop ik ze een gezellige avond hebben en morgen een fijne koppijn van de drank....
Shalom uut de woestijn van Jan K