Weekend EIfel dag 3

Na de afterbike van de vrijdagavond viel het nog niet mee om het bedje uit te komen….Kwam niet alleen door het bier, maar de spieren voelden bij iedereen een beetje stram aan…Misschien was een eerste rit van bijna 80 km toch te veel geweest…Na het ontbijt moesten er nog een aantal zaken geregeld worden, zoals de lekke band van Fried en er moest nog een route worden samengesteld. O ja, er moesten ook nog boodschappen gehaald worden want de krat van de KBK was al helemaal ‘gus’ en van de Heineken waren er nog 6 over….Uiteindelijk was de band geplakt en de route geladen, maar boodschappen…nee, dat doen we vanmiddag wel als we terug zijn….ja, ja.
De Garmin boys hadden de Funf mären route (Vijf meren route) in de Garmins geladen en we zouden de tocht tegengesteld rijden.
Uiteindelijk was de hele club zover om te vertrekken en startten we, onder een voorzichtig zonnetje, met de verbindingsetappe naar de eigenlijke route. Eenmaal ‘on track’ leek het allemaal voorspoedig te verlopen, tot na een km of 7,6 reed Paparazzi de voorband lek. Met deskundige hulp van Fried werd de bandenwissel gefikst (Friedje heeft natuurlijk ervaring bij de bandenhandel van Nick opgedaan!) en kon de tocht worden voortgezet. Via het mooie Eifel landschap werd het pittoreske Daun bereikt. Normaal een plaats voor koffie en koek, maar daar was het nu nog te vroeg voor en stond de ‘onmogelijke klim’ naar de Dronketurm ons te wachten. Eerst de helling van 21% en aansluitend de skihelling! Maar aan het einde van de eerste helling bleek de rem van Paparazzi aan te lopen (zei hij…), want hij piepte (de rem en niet de rijder) en dat zou de reden zijn dat hij niet zo snel omhoog ging….
Na enig sleutelwerk kon de skihelling beklommen worden en dat ging niet iedereen goed af…Mooie Mario vond het dermate zwaar dat hij de helm afzette en zo zijn weelderige haardos aan het talrijke publiek kon tonen! Deze keer hebben we de toren niet beklommen en hebben we alleen maar even van het passerende publiek genoten(…) en vervolgens, op straffe van een bekeuring,  de afdaling ingezet. Aan het eind was een raar draaihek geplaatst, waar je niet met de fiets doorkon. Maar inventief als de Lapjes zijn, werden de fietsen boven het hoofd getild en zo konden we onze route vervolgen.
In Gillenfeld hebben we een etablissement  gezocht waar we onze welverdiende bak koffie met kuche konden verorberen. Smaakte weer fabelhaft en vol goede moed konden we weer verder. Tot onze verbazing zagen we nog een houten fiets,   dezelfde die ook bij onze sponsor staat, dus heel erg exclusief is dat nu ook weer niet…Na een flinke klim kwamen we voor een dilemma…; gaan we, zoals de route aangaf, dwars door het maïsveld, of zoeken we een alternatief? Besloten werd om een plek te zoeken waar we de route weer konden oppikken. Was niet echt een succes…Na diverse malen heen en weer en op en neer gereden te zijn, werd besloten om de kortste/snelste weg richting Ulmen te zoeken. En die ging (helaas..) over het asfalt. Maar we waren nu wel op tijd thuis voor de winkelsluiting, zodat we vanavond toch iets ‘onder de kurk’ hadden…
Wat we ook hadden, waren pannenkoeken…Onze herstelmaaltijd zou bestaan uit pannenkoeken met- en zonder spek. Mooie Mario was vanavond niet de pizzabakker, maar de koekenbakker….Dit ging met zoveel geweld, dat we twee man met een kussen onder de brandmelder moesten zetten om de dampen weg te waaieren. Niet dat dat veel hielp, want het brandalarm ging nogal eens af…uiteindelijk geen brandweer in de straat maar wel pannenkoeken op het bord….Morgen alweer de laatste dag….maar nu eerst een Franziskaner Weisbier!

Jan Knien