Hutten TransAlp 2011
Etappe 5

Vrijdag1 juli – Etappe 5
De vijfde rit ging van deGoldeckHutte naar de RattendorferAlm.
De dag begon voor de sport en enkele anderen met een klim wat voor de inmiddels toch wel vermoeide benen een hele opgave was. De basis en diegene die moeilijk op gang kon komen of gewoon niet wilde kon met de gondel naar boven.
Boven gekomen moesten we even wachten op de reservefiets voor een Amsterdammer en dus maar weer  naar onze vriend van het bergrestaurant om een bakkie te doen.

De afdaling van de Goldek was spectaculair, eerst over de stenen om vervolgens op het asfalt de teller te zien oplopen naar zo’n 80 km/u. En dan mis je dus bijna een afslag waar je weer het bos in moet. We komen in de buurt van de Weisensee en langzaam gaat het weer omhoog, eerst gematigd, vervolgens steil en de laatste 200 hoogtemeters supersteil. Een enkeling doet een fietsende poging maar staakt dit weer snel.
De afdaling ging behoorlijk snel over grove stenen waar Jesse op zijn 29er iets te veel risico nam en een bocht miste. Gelukkig was alleen zijn helm gebroken en bleef het bij wat schaafplekken. Op de film van maatje Tijl was later te zien dat hij weer heel snel op de been was.

Vervolgens volgde er nog een lange afdaling en tijdens de lunch kwamen alle groepen bijeen voor een heerlijke lunch. Gerrit en Theo hadden er zelfs al 60km op zitten voor die ochtend en een klim met duizelingwekkende stijgingen van 24%  of meer.
Onze tocht ging na de lunch verder met een vlak stuk, en daar waren een paar Lapjes bezig om zich voor te bereiden op het behalen van de bergtrui. Met de vooruit gestuurde knechten uit de medium groep te weten Andre en Guido ontspon er zich een felle strijd tussen de VZ en Semi Joost. Met schuim op de bek en dit keer niet van het bier konden we Joost de bergtrui overhandigen. Eigenlijk was die voor houtlul, die duwde zelfs een tracktor met hooi de berg op.
De nacht werd doorgebracht op een slaapzaal met ons allen. Maar voordat er geslapen kon worden was er een one-man show van HoutLul gaande. Hij verkeerde in een opperbeste Apres Ski/Fiets stemming en zorgde er persoonlijk voor dat Jurgen geen moment rustig kon zitten. Nadat zelfs De Lapjes het bed hadden opgezocht bleef schoof onze vriend aan voor een paar lessen Oostenrijks.

ExAlaaf en Paparazzi

Konijnenjacht op 1 juli!

Op vrijdag 1juli, de verjaardag van de helaas door familie omstandigheden verhinderde Brander en zijn eveneens jarige liefje Redboei, was het voor mij een emotioneel en heel waardevol moment om mijn grote broer en schoonzus te feliciteren met hun verjaardagen.
De locatie van dit telefoontje is perfect door Paparazzi vastgelegd en is mij zeer waardevol; de bellende voorzitter met koe!
Hierna had ik even wat tijd voor mezelf nodig en toen de groep vertrok was het nog wel even paniek bij mij als “waarnemend penningmeester Lapjes, Semi's en Wannaby’s” ook wel bekend als nummer 19. Dat een deel van de onder “nummer 19” zijn verantwoording vallende rekening niet betaald was. Later op de dag zou blijken dat nummer 20 dit vermoedelijk bedacht had om uiteindelijk de dagoverwinning te kunnen pakken!
Samen met chauffeur Aad het financiële probleem opgelost en daarna had ik een kilometer of zes klimmen voor de boeg. Tijd genoeg om de knop om te zetten in mijn inhaalrace naar de al vertrokken sportgroep.
Op de top was de spanning eruit en stond de knop weer op genieten. Ex Alaaf en Paparazzi bedankt voor jullie mentale steuntje in de rug.

Daarna op konijnenjacht!

Deze etappe was echt prachtig en na een gezamenlijke lunch met alle deelnemers en gidsen ging het op weg naar de prachtige slotklim naar de Rattendorfer hutte.
De sportklasse vertrok als laatste bij de lunch en wist alle groepen voor zich.
Guido en André hadden ook parcourskennis en hadden besloten uit het vizier te blijven.

Namens de konijnen Guido en André: “We zagen de sportgroep een gezonde lunch naar binnen werken en besloten ter plaatse dat we onze huid duur zouden verkopen. Met de opmerking ‘We zien jullie wel bij de hut’ wisten we dat we een rode lap op onze rug hadden gebonden.”

Na een rustige aanloop van ongeveer 15 km kwam de slotklim waar ik me op kop zette om een strak knechtentempo voor de kopmannen te rijden die het af mochten maken vandaag. De voorzitter als knecht had toch te goede klimmersbenen voor de meeste kopmannen en de kreet die gids Rob te horen kreeg dat hij toch meestal stilvalt, gaf nog net een vleugje broodnodige adrenaline!

“Aan de voet van de klim hadden we besloten dat we ‘onze huid’ helemaal niet wilden verkopen. Het geluk was aan onze kant toen Aad met de bus langs kwam en wij snel onze rugzakken in de bus konden mikken. We zouden voor niets en niemand meer stoppen tot aan de hut.”

Alleen Joost had het gevaar gezien en kwam terug. Rob kwam ook nog even langs om te waarschuwen ons niet over de kop te rijden.
Bij een splitsing moest Rob wachten en besloten Joost en ik alles op de dagoverwinning te gooien. In de jacht op de rest van de groep, kwamen we eerst Gerrit achterop die lekker in eigen tempo aan de klim was begonnen. Daarna kwam onze van zijn rugblessure herstellende Smartlap in beeld, jemig dat duurde lang voordat we die te pakken hadden!
Joost kon net als zijn jachthond Mabel zijn jachtinstinct niet onderdrukken en reed langzaam maar zeker weg bij de voorzitter.

“In het bos hadden we vaak achterom gekeken, we zagen en hoorden niemand aankomen. Eenmaal boven de boomgrens, de boswachter gevraagd wel het hek weer dicht te doen, waren we zeker van onze overwinning. Rustig alvast een foto maken van ons tweeën en alvast de finish doornemen: samen over de streep en dan zo snel mogelijk een biertje bestellen en op het terras wachten op de rest.”

Na een hek reden we vanuit het bos de Rattendorferalm op en zagen de laatste twee “konijntjes” Guido en André een paar haarspelden hoger opdoemen.
Het tempo werd fors opgevoerd maar ze hadden ons ook gezien.

“Al keuvelend reden we door de tweede haarspeldbocht toen we onder ons Joost, met vlak achter hem de voorzitter, uit het bos zagen komen. Omhoog was ineens niet meer zo dichtbij, we moesten weer aanzetten en niet zo’n beetje ook. Als een paar jachthonden, die al weken geen vlees meer hadden geproefd, snelden ze door de eerste bochten en zagen we ze langzaam dichterbij komen. Hoever nog? Nog maar een tandje zwaarder. Een sprintje en dan weer geluk: opeens na een bocht staan daar de auto’s, de hut, onze bus en Aad. Guido trekt nog een kort sprintje, gooit Aad de camera toe (Aad begrijpt alles), draait zich weer om en is nog net op tijd om met André op de finishfoto te komen.”

In een werkelijk schitterende finale bleven Guido en André net uit het bereik van Joost en volgde de voorzitter op gepaste afstand. De overwinningsfoto en het met spoed bestelde biertje was deze twee bikkels echt gegund! Ook de avond en nacht in de Rattendorfer hutte zal voor ons allen altijd een mooie herinnering blijven. (en niet te vergeten voor JUUUUUUUUURRRGGGEEEEEEENNNN)

Leon en Guido

Terug

Etappe 5: 69.39 km - 4.38.03 min. - gem 15 km/u - max 78 km/u - 2370 hoogtemeters