Al weken werd er uitgekeken naar de dagen 1 t/m 4 oktober 2009. Ieder op zijn eigenste manier was bezig zaken voor te bereiden en middels een beetje e-mail en andere vormen van communicatie werden er afspraken gemaakt over hoe er naar toe e.d. Alleen de Brander werd wat nerveus omdat hij wat dat betreft de slag gemist had, beetje eigenwijs atbén als er nog fijn op de dunne banden gekoerst kan worden.

Een kleine domper in de voorbereidingsweken was dat onze Kniene met de mededeling aan kwam zetten om maar eens niet mee te gaan. Eerst zeurt die beste man onze Koningin de oren van de kop om eerder naar huis te mogen vanwege een BBQ en het weekend van het jaar en dan gaat hij niet mee????? Beetje smoesjes verzinnen dat zijn namaak Cannondale ofwel Merida genoemd een scheurtje vertoond, hij zal Poemie wel bedoelen, want na zoveel weken onthouding zal er wel iets gescheurd zijn inmiddels. Na het aanbieden van fietsen van echte merken, hielp hem dat ook niet over de streep, want toen begon Jantje te klagen over zijn fysieke (on)mogelijkheden……nou anyway gemist word je niet….wij hebben het fantastisch gehad……

Dag 1:

De reisdag werd er traditie getrouw afgesproken om vanaf 08.00uur te verzamelen bij De Hongerstroate, nadat enkele jonge vaders de kids hadden weggebracht werd er een heerlijke kuchen en kaffee genuttigd en tegen 09.00uur mochten we allemaal toezien hoe de Branderin onze Brander aflebberde en Gerry onze Kantinechef met een gelijke behandeling verwende. Ons allerliefste Stampertje meldde dat hij € 750,00 en een bus van De Wilde had gescoord, hij gaf echter alleen maar € 50,00 af voor een biertje en de rest wordt bijgelegd bij een nieuwe bike vermoedelijk. Hulde voor de schadehersteller, want de man kent onze reputatie en heeft goed inzicht in onze dorst en het daarbij behorende drinken. We hebben diverse Duitsers van de weg gereden en hem daarna direct gebeld op welke Autobahn en km paal hij ze kon afhalen.

De heenreis ging in een rustig tempo, waarbij de 2 voertuigen elkaar nauwlettend in de gaten hielden, met een kleine tussenstop voor benenstrekkenrij en een bakkie koffie kwamen we na 3,5uren sturen aan in Ulmen bij de fam. Mindermann. Aldaar was de vrouw des Huizes blij weer eens echte kerels te zien en werden we naar boven gedirigeerd om onze sloapplekken in te richten.

De branderigheid zat al rap in de benen, en vlot werden de fietsen in gereedheid gebracht en nadat de eerste groepsfoto (nu we er allemaal nog bijzijn) gemaakt. De opening ging door een weiland, alwaar er altijd wat consternatie ontstaat of het wel het juiste pad is, kwamen we in de prachtige omgeving van Ulmen terecht en ging het al snel op- en af met de route. In de eerste kilometers was het natuurlijk Stampertje die op onderzoek ging of de ondergrond net zo fijn aanvoelt als at home. Ook waren enkele in de voorbereidende weken niet heel druk met onderhoud bezig geweest, want een gebroken ketting, een Schwalbe mussen reparieren en natuurlijk Biston die graag zonder remmen af wil dalen (het is maar goed dat de HoutLul zijn gereedschapskist bij zich had) zorgden voor enig oponthoud in de eerste kilometers.

De klimgeiten werden onderscheiden van de niet klimmers, de dalers onderscheiden zich van de voorzichtigen. Een beetje wennen en zoeken in de mooie bossen en velden, al prachtige vergezichten, mooi gruis onder de wielen. ExAlaaf was wat avontuurlijk ingesteld en vond een goed bereidbaar pad langs een stroompje, het was er fijn fietsen, zonder enige belemmering voor de wielen tegen te komen, op wat branderige netels en ander groen spul wat in de natuur thuis hoort voor je wielen was het direct een echte mountainbike rit. De eerste dag kwamen we tot een respectabele 47 kilometers. Een beetje uitgeblust werd op de fiets al besloten dat gemak de mens dient en uit eten een fijne oplossing was. Na het fietsen dus eerst enig aanvulling van het uitgezwete vocht en toen op zoek naar een eetgelegenheid. De keus was enorm, een hotel restaurant of pizzeria. Het werd de laatste, opvallend detail, toen we binnen kwamen was het er best vol, binnen 10 minuten was dat anders. Enkele VTTers zaten naast ons te boeren dat het een lieve lust was, en na enige weerstand van De Lapjes vertrokken ook zij. De kok was niet echt voorbereid op zo’n grote groep, maar met geduld en daar hebben we zat van, kwam het allemaal goed. Om 21.30uur stond het eten op tafel en 10 minuten later waren de buiken gevuld, nu ook met voedsel. Thuis kozen sommige voor een laatste borrel en op naar de 2e dag.

Dag 2:

Eerst ontbijten en dan het vervolg, hier het vervolg opnieuw, daar onze schoonmaakslet met de zuiger rond ging en de stroom van de lappedietop er af ging. Nadat iedereen de plooien uit het gezicht had gewerkt en we bij sommigen daar zelfs een stoomstrijker bij nodig hadden, werd er aangevangen met het ontbijt. Eentje onderons was wat haastig en kende het dagritme niet. Een ieder kreeg de gelegenheid om in een rustig tempo om te kleden, fietsen waren al schoongemaakt, werd er om 10.45uur een start gemaakt met de tocht.

De route ging naar het syndroom van Daun, onze Vz wist in de opening al een hele fijne 40graden klim die door sommige belopen diende te worden en verder gingen we via allerlei omwegen, rustige wegen, landwegen, zandwegen, hoge wegen, lage wegen, stoffige wegen en ook nog snelle wegen kwamen we na 2uur genieten aan in Daun. Op de snelle weg richting Daun, waanden we ons trouwens allemaal ene F.Cancellara, en omdat Friedje er op uit was om een bandje uit de pot te scoren hebben we aldaar ook hem op een echte Schwalbe getrakteerd.

Hij kreeg de lokale Huernink zover dat hij in zijn pauze hem wat wilde verkopen. Dat ging als volgt : Herr Dieker : Sie sehen aus wie ein richtige WetkampfRadfahrer, brauchen Sie eine schnelle Schwalbe. Das antwort war : As tie maar niet so teuer isst. Nadat Friedje met een werkelijk gemeende Herzliche Dank afscheid van de man had genomen hebben we bandje gewisseld en in de nabij gelegen gemudliche Bierstube, met een dame met heerlijke b….. hebben we een bakkie leut en strudel genuttigd. Er was eerst weinig plek, maar zelfs de lokale bewoners waren dusdanig onder de indruk van onze aanwezigheid dat zij tegen hun natuur in ruimte voor ons creëerde.

Direct na de pauze trakteerde onze Voorrijder ons op 21 graden klimmen……en een verder lopende klim naar de toren van Albert Dronke?????. Genietend van het uitzicht van de natuur en moeder natuur werd alles op de gevoelige plaat vastgelegd.
Lekker schommelend op de bank kreeg Biston weer eens last van hoogtevrees en maande de duwers tot kalmte.
Ergens deze middag probeerde De Brander nog een in het wild levende kat plat te rijden, in volle sprint werd de man er uit gelopen door het beestje. Het vervolg mondde uit in een hele fijne route door weilanden, over heuvels en dalen, al dan niet aanwezige sporen of door ons gecreëerde sporen. Ondertussen werden we regelmatig verrast door spontane kleine blad voor en grote blad achter klimmetjes en begonnen de kilometers ook te tellen. Stampertje deed nog een moedige poging om een bocht te missen, een grote stofwolk en opspattende stenen waren mooie getuigen dat het allemaal weer net goed ging. De man zelf : ik ging weer tot op het randje.

Evenwel blijft het prachtig buiten spelen.
 
Einde van de rit waren er 79km onder de dikke bandjes door gerold en stapten we bezweet en moe van de fiets. Links en rechts een beetje onderhoud plegen en op naar de douche. Enkele waagden zich aan het koken, de groente kwam rechtstreeks uit de natuur, verdween ongewassen in de pan en alles smaakte weer heerlijk.

De dag werd afgesloten met een spetterend vuurwerk, aangezien Ulmen nu een stad geworden is nadat men dat 500 jaar geleden met iemand heeft afgesproken????? Punktlichkeit ten top………

Dag 3:

De plooien waren nog wat groter, maar die moesten nu maar in de loop van de dag wegtrekken…..want het strijkijzer stond nog na te koken van de dag ervoor.

De route zou ons in ieder geval naar Cochem brengen, het mooie Cochem aan de Moezel. Via een fijne lange onverharde afdaling, was het natuurlijk prettig warm fietsen met alleen maar 40 of meer km/uur op de teller. Op die heenweg kwamen we op een geweldige singletrack uit, die op de zaterdag door veel wandelaars al als avontuurlijk wordt afgestempeld, laat staan dat je dat op je atb doet. Het is een pad waar je, je vaardigheden wel moet aanspreken, terwijl je ondertussen nog oog moet hebben voor al het moois waar je tussendoor fietst. Stampertje en onze Vz vonden het nodig om te testen of je dankzij je fiets niet verder in een afgrond kunt duikelen. Stampertje was de eerste, en onze Vz zat naar een voorganger te kijken die volgens zeggen: fietste te stuntelen, maar die wel op de fiets bleef. Zelf ging hij rechts van de fiets af, en het is dat de trapper achter een boomstam bleef hangen anders was de lol nog veel groter geweest. Na al deze hilariteit, genoten we in Cochem op een terras van heerlijk koffie met een fijne Apfelstrudel met ijs en slagroom.

Na al deze lekkernijen ging de reis verder en via de druivenvelden van Cochem e.o. waar zo nu en dan al steil geklommen diende te worden kwamen we op hogere oorden alwaar we verse druifjes geplukt hebben. Weer verder moesten we zelfs lopend afdalen aangezien de paden wel heel erg fiets onvriendelijk werden. Aan het eind van dat traject stonden we voor de keus links afdalen of rechts omhoog…..het werd rechts omhoog…..en hoe omhoog…..zeker 15 minuten omhoog op het kleinste verzetje, dan weer gras ondergrond, dan weer stenen, dan weer gruis en steeds weer een soort haarspeld bochten….ter hoogte van onze kopman was er een bult geritsel in de struiken links…en daar klommen al grommend en piepend en 10tal varkens van het wilde soort met ons mee omhoog…..geweldig om te zien.

Aan het eind van die klim ietwat verderop een mooi foto moment van een gruppo op ook een fiets met 2 wielen maar dan van de gemotoriseerde familie, dus met iets meer pk’s…..volgens de kenners onder ons was het fraai Engels spul (of het nu om de bestuurders ging of de motoren is nog niet helemaal duidelijk).

Na nog wat nieuwe paden gemaakt te hebben in de natuur, werd de gps geraadpleegd om het einde van de tocht in te luiden, de benen begonnen vermoeid te geraken en met uiteindelijk 69km op de teller hadden we er wederom een hele fraaie dag opzitten. Biston ging zijn kookkunsten demonstreren als Chefkok, onze Vz was zijn hulpje en ExAlaaf verzorgde het snijwerk en de eerste afwas. Het eten was heerlijk, voor sommige iets te machtig bleek achteraf.

Dag 4:

Dan alweer dag 4, de laatste dag, je kijkt weken uit naar zo’n weekend en voor je het weet zit je alweer thuis. Maar eerst deze dag, Paparazzi en ExAlaaf waren het dorp in gewandeld voor verse broodjes, een enkeling die het wat later had gemaakt had nu zulke grote plooien, dat wanneer je hem over een week of 3 tegen gaat komen, hij nog steeds herkenbaar moet zijn?????

Er werd wat stiller als anders ontbeten, zenuwen speelden parten vermoedelijk. Ben ik nog wel goed genoeg voor de laatste etappe, kan ik die bulten nog aan…..gaan we niet te ver…..geniet ik nog wel van die bulten zoals op de eerste dag…..

Evengoed, werd er weer rond de klok van 11.00uur op de fiets gestapt, op weg naar de zuidelijk routes in de buurt van Umlen, kwamen we uit bij een hele mooie hoge uitkijktoren. Een stukkie Duits vakwerk. Nadat we die bestegen en weer afgedaald waren, keken de Vz en Ex elkaar aan en kwamen tot de conclusie dat de goesting er na 3 dagen wel een beetje uit was. Toch nog een paar heerlijk rondes gereden, een heel mooi graspad ging plots over in een bosafdaling welke plots over ging in een wel hele steile wand die belopen moest worden…..ook dit gaf weer jus aan dit soort tochten rijden, op gevoel en soms met een leuke verrassing als echt moeten afstappen. Toen we een fijn pad hadden gereden en iedereen bij elkander was gekomen, wilde men nog 1 keer een klim rijden die we nog niet hadden gehad en dat werd de nekslag voor onze Houtlul…..het lampie ging uut…..na wijs overleg en een blik op de gps bleek dat we niet zo heel ver van Ulmen waren en reden we in een mooie formatie richting ons huisje. De rood/groen/wit/zwarte trein was met nog 38km op de teller voor het jaar 2009 uitgeraasd in de schitterende omgeving van Ulmen en het weekend Eifel staat in ons aller geheugen als een zeer geslaagde trip.

We bedanken hierbij de fam. Mindermann voor het gastvrije onderkomen, Gerard de Wilde voor het gebruik maken van zijn bus en zijn vrijwillige bijdrage aan het oplossen van ons altijd nijpende vochtprobleem, en alle Lapjes namens me zelf bedankt voor de ontgroening en ik denk dat ik uit onzer aller naam richting elkaar mag zeggen…..bedankt, bedankt en nogmaals bedankt…..op naar 2010.

Met sportieve groeten - ExAlaaf