Lekker blubberen

Vandaag 7 februari met tien (semi)Lapjes gestart en al snel kwamen we erachter dat de ondergrond in het bos dit keer prima was ….om te vallen dan. Door de opdooi was het op vele plaatsen ploeteren om een goed spoor te vinden. Het ene moment ging het prima en even later verdwenen de bandjes onde de blubber of gleed je alle kanten op. Leuk was wel de afdaling bij de Koningseik, vol op tempo naar beneden en er halverwege achterkomen dat de fiets onder je alle kanten opglibbert. Gas erop houden en door gaan was de beste optie, wel mooi….. De voorzitter testte hier even hoe zacht de ondergrond echt was.
Na wat heen en weer geslingerd te hebben werd het stil in het peloton, behalve aan kop, en de onderlinge afstanden werden groter. Tijd voor een banaan. Junior zijn voorderailleur had het begeven en door deze vast te zetten kon hij weer verder, het grote blad was toch niet nodig.
Na de herstart werd het zachter en zachter en omdat er geen asfalt werd opgezocht ging Klaplong naar huis, had hij vooraf al gemeld, hij moest op tijd thuis zijn. Na nog een kilometer door een boterzachte ondergrond worstelen vond Stampertje het welletjes. Hij was al niet fit en vocht niet allen met de elementen maar ook met zichzelf. Dus waren er nog acht.
Ondanks het geploeter had het ook wel iets, zo gezamenlijk zwoegen, de gezelligheid leed er niet onder. Heb geen één keer “lul huis”gehoord dus dat zegt genoeg. Dachten we na al dat gemodder, en eindelijk op asfalt naar huis reden, dat we het gehad hadden, stuurden ze weer het bos in voor een finale richting kantine. Dit was de nekslag voor menig Lapje.
Een enkeling zocht het schap op en de rest toog naar huis om die kuub zand van de fiets en uit de kleren te spoelen. Toch was het een lekker middagje blubberen.

Paparazzi