Zaterdag 30 augustus reed ik na een weekje op de gemotoriseerde tweewieler weer vol goede moed naar de waterstraat op de fiets met de smalle bandjes. Het was er om half drie nog erg rustig maar langzaam vormde zich een pelotonnetje van 8 man. Er werd tegen de wind in gestart richting de Vecht en Deventer, aanvankelijk in een rustig tempo maar iemand meende dat het wel wat harder kon en maar moesten proberen zijn wiel te houden. Nog niet wetende dat hij zelf op het eind van de tocht de grootste moeite had de groep bij te houden toen deze stapvoets voort peddelde.

In de Wilpse kleipolder was er al even een schifting toen de echte kopmannen lekker doortrapten, één Lapje zat nog met de grootste moeite in het wiel te STAMPEN. Na de samensmelting nam Klaplong de kop over maar verspeelde die op een (doodlopende) splitsing weer. Miscommunicatie of iets in die richting was hier de oorzaak van, Fred nam het sportief op en nestelde zich weer extra gedreven op kop.

Na een paar kilometer kop over kop met een paar man nam Bartje van de Haar (u weet wel, van die ene keer) op zijn eigen specifieke manier net voor een afslag de kop over. Wat Bartje niet wist, en wij wel vermoeden (door de aanwezige waarschuwingsborden) was dat er om de onoverzichtelijke bocht een hek half op de weg stond. Zijn reactievermogen was nog prima want het ging maar net goed. Na enkele opmerkingen over levensmoe en hoe oud hij was geworden reden we rustig Klarenbeek binnen. Op twee man na, die moesten nog even sprinten voor de eer. Heb de voorzitter maar laten winnen want anders was al dat zuignappen weer voor niets geweest.

Bij het kanaal aangekomen stond er wel erg veel publiek langs de kant, toch bleken die niet voor ons maar voor andere mensen met een verstandelijke beperking te zijn. De truckersdag van Apeldoorn kwam langs het kanaal, wij reden langs de ander kant hen tegemoet en aan beide zijden van het kanaal werd enthousiast gezwaaid.

Jammer genoeg was het Fred die roet in het eten gooide door lek te rijden, net nadat hij zijn eerste banaan naar binnen had gewerkt. Wij genoten van het langstrekkende konvooi en onze technische man Stampertje hielp bij het wisselen van het bandje. Om Fred niet al te veel te vermoeien werd de band met een luchtpatroon van Martin op spanning gebracht en konden we onze rit na plusminus 6 minuten vervolgen.

Bij Laag Soeren ging het in een redelijk constant ritme de Posbank op, toch brak het peloton weer in tweeën. Eenmaal boven samengekomen kon de zweep er weer over in de afdaling alleen jammer dat je dan nog een keer omhoog moet bij de Emma piramide. Maar ook daar volgt weer een afdaling en dacht menigeen richting huis te gaan. De voorzitter had iets anders in gedachten en ging rechtdoor, dan moest er wel snel doorgereden worden want Smartlapje had zodoende nog maar 40 minuten voor 34 kilometer om op tijd thuis te komen.

Dus vlot doorsteken bij het openluchtmuseum, daar bleek het asfalt niet al te best en reed Fred zijn voorwiel lek in een gat. Smartlap ging alleen, en misschien wel sneller, verder en Fred haalde zijn wiel uit de voorvork. En wederom bood Jan de helpende hand, geheel probleemloos verliep deze wissel niet. Bekijk het onderstaande filmpje maar eens.

Toen het voorwiel er eindelijk weer in zat bleek ook de achterband zonder lucht te staan en keek de pechvogel wel heel erg beteuterd door zijn brilletje. Nog even werd er getwijfeld of die wel echt lek was maar dit bleek toch echt wel zo te zijn. Gelukkig verliep deze bandenwissel vlotter dan bij het voorwiel.

Nadat we uiteindelijk zo’n 20 minuten, drie banden en drie luchtpatronen verder waren konden we weer op ons fietsje klimmen. Het duurde even maar tot Hoenderloo konden we het tempo er aardig in houden. Daarna kregen enkele mensen het moeilijker, hongerklop en vermoeidheid waren enkele kreten die ik hoorde. Niet te veel naar luisteren en gewoon doorfietsen is meestal het de beste remedie.
Met de stal in zicht kreeg men weer moed en waren we na een ferme kreet “HOUTLUL” rond 18.30 uur weer in Vaassen terug van een LEKker ritje.