2 juni 2007

 
Het is weer zover, onze 6e Keiler deelname.
 
Wat vooraf ging, na onze 3e overwinning en 5e deelname van vorig jaar was het animo om weer deel te nemen een beetje zoekgeraakt. Ergens in december van vorig jaar begon het toch weer te kriebelen, en middels de e-mail maar eens contact gezocht met mijn teamgenoten van vorig jaar. Binnen 24uur voldoende reactie om weer deel te nemen, want een titel hoor je te verdedigen. Nog wel een telefoontje met Dennis gedaan, want wij tweetjes hadden tot dusver alle edities meegedaan. En zonder Dennis wilde ik eigenlijk niet starten, aangezien Dennis voor dit seizoen andere prioriteiten had dan De Keiler ( hij gaat namelijk de TransAlp doen en een marathon lopen in Beijing ) vond hij het wel oke om weer deel te nemen.  Dus een berichtje aan de organisatie dat we er weer bij zouden zijn.
 
De maanden van voorbereiding :
 
Voor 1 teamgenoot is De Keiler een soort duurtraining, dus over Rob maak ik me geen zorgen. De overige, onder wie ikzelf dienen toch wel de nodige ATB en loopkilometers te maken, want anders wordt De Keiler een enorme zware opgave. Gedurende de eerste maanden van het jaar was ik in de gelukkige omstandigheid om de nodige trainingsessies uit te voeren. Met zwemtrainingen, looptrainingen en ATBen met de Lapjes kom je wel ergens. Ook de Tacx was een fijne bondgenoot in het eerste kwartaal. Ik denk dat Tim dezelfde trainingsmethode erop nahield en Dennis was gefocused op de marathon en deed veel aan lopen en fietsen. Voor wat betreft Bas, was ik wat in het ongewisse, maar iemand met zo'n basis komt altijd wel mee. Dan volgt er nog een weekend Limburg alwaar 3 van de 5 teamgenoten samen zijn, en zie je dat iedereen vorm genoeg heeft of krijgt. Dan een vervelende mededeling van Bas, hij heeft een dubbele agenda en kan niet mee Keileren, gelukkig hadden we Erik Wolsing al een paar jaar gevraagd en tijdens Rondje Utreg al als coach vastgelegd. Erik heeft een erg goede triathlonervaring inmiddels, en daarmee was het team weer op sterkte. Dan wederom een lastig moment, 2 weken voor De Keiler komt Erik te vallen met zijn ATB en loopt o.a. een gekneusde heup op. Vertrouwend op zijn herstel, maar ondertussen nog wat rondvragen ( dus geen geschikte kandidaten kunnen vinden ), komt de mededeling dat hij ook nog met zijn vinger tussen de spaken is gekomen en daaraan gehecht moet worden. Kortom de heup was nagenoeg herseld zit er een vinger in het verband. Aangezien De Keiler ook schieten, zwemmen, gooien e.d met zich mee brengt lijkt het alsnog lastig te worden.
 
Dan is het woensdagavond 30 mei ca.22.00uur, het verlossende bericht Erik kan starten en het team is compleet.
 
Op de donderdag en vrijdag is er het nodige te regelen, aangezien vervoer, starttijden, communicatie, werk en gewone dagelijkse dingen ook doorgaan wil je wel op tijd naar bed. Maar lukt dat niet goed. Toch is er veel vertrouwen, want de 2 coaches Rein en Sander kennen de klappen van de zweep en bezoeken de briefing. Teamgenoten zijn gemotiveerd en ervaren, dus kom maar op met Die Keiler.
 
Zaterdag 2 juni 2007 om 0730uur is het geplande vertrek, aangezien de dames Roelie, Gerdien, Marianne, Cora en Jacqueline al vroeg moeten starten zij we op tijd in Nunspeet. Het weer beloofd droog, zonnig en warm te worden. Dat kan eerder een nadeel dan voordeel zijn, maar dan spreek ik vooral voor mezelf, daar ik niet goed tegen warmte kan en hooikoorts nog weleens parten kan spelen.
 
Na wat rondgekeken te hebben, beetje parcoursverkenning en Erik zich voorgesteld heeft aan de rest ( het is namelijk bijna traditie dat er een nieuw teamlid is die niet iedereen kent ) gaan we omkleden en gereed maken voor de start om 10.00 uur.
 
We moesten deze editie starten met een fietslus, daarna lopen, wederom fietsen en dan weer lopen. Traditioneel is boomstamzagen, door Dennis en mij in een straf tempo gedaan, daarna mochten we een hockeyspel doen om vervolgens in een moordend tempo de technische fietsroute te volbrengen. Tijdens die fietslus moesten we nog op een indianenbrug lopen en handgranaten werpen. Dat het fietsen hard ging bleek wel toen de coaches moeite hadden om bij het team te blijven, vervolgens fietste murphy ook nog met ons mee, want Tim had op enig moment zijn crankstel aan zijn schoen hangen. Kortom een beetje pech en ongemak, maar wel vreselijk hard gereden. De pech werd door de coaches opgelost, Rein zou meefietsen, maar raakte ons kwijt en Sander leverde zijn fiets in bij Tim zodat die bij het team kon blijven. Sander moest met een defecte fiets op tijd terug zien te komen op de markt in Nunspeet om de loopronde mee te maken. Geholpen door zijn goede loopconditie en een Lionslid met auto was hij gelukkig op tijd op de markt.
 
De 2e ronde was onze lange loopronde, daarin zat o.a. laarzen werpen en zwemmen met de bal en rolstoelbasketbal. Met allemaal ex-zwemmers in de ploeg was deze lus denk ik de basis van een succesvol Keiler optreden, want in een erg straf tempo werd er gelopen, de zwemoefening ging ons makkelijk af en het laarzenwerpspel zorgde voor de nodige verzuring aangezien je 4 x 30 meter door het mulle zand omhoog diende te sprinten. Dat onze gehandicapte medesporters alle lof verdienen over hoe o.a. rolstoelbasketbal gaat, bleek wel tijdens deze opdracht. Zittend in een rolstoel een parcoers afleggen en dan ook nog de bal in een basket gooien blijkt lastiger dan je denkt. Ondertussen was Rein snel met de auto met de defecte fiets van Tim nog naar huis gereden om wat reparatiewerkzaamheden te verrichten.
 
Onze 2e fietslus begon met wat asfalt, daar legde Rob het tempo zo hoog ( met 40+ in het uur ), dat Tim het niet kon volgen. Dan weet je dat je met zijn viertjes overblijft en moet er dus goed gecommuniceerd gaan worden wanneer er krampverschijnselen bij o.a. mezelf gaan optreden. Voor mijn eigen moraal, ik was gelukkig niet de enige en op karakter en een tandje rustiger in het bos ( van 35 in het uur naar 34 ), komt het uiteindelijk goed. Tijdens onze oefening het kanovaren heeft Tim ons weer ingehaald en later wij hem weer. Het kanovaren is een ervaring op zich. Aangezien je een wat onhandige houding hebt in zo'n bootje, schoot de kramp weer volop in de benen en bovendien vond Dennis het nodig om met zijn zitplankje en al op mijn voeten te gaan zitten. Maar goed in een straf tempo richting de markt alwaar Tim het krattenstapelen zeer geconcentreerd in 1 keer goed uitvoerde. De tot dan toe bekende tussentijden gaven hoop op een succesvolle afloop.
 
Onze 4e ronde en dus 2e loopronde begonnen we met de nodige reserves en oplopende temperatuur. Dat maakt het samen alwel wat lastiger, maar goed op ervaring weet je de krachten te verdelen en saamhorigheid doet wonderen. Bij de schietbaan aangekomen, hadden we wat wachttijd. Daar staat namelijk de veiligheid voorop. Na het schieten, er moeten 4 teamleden ieders 5 keer schieten, bleek dat we 1 fout schot hadden. In dit geval moesten we 50 punten bijelkaar gooien op een dartbord. Daarna door naar de BMX fietsclub en een estafette rijden tegen 9-14 jarigen op een veel te kleine fiets en een spectaculair parcours. Dan blijkt dat die kiddo's je op een half rondje rijden en jij enorm verzuurd over de streep komt. Het ergste van de dag moet dan nog komen, de Big Bag race, met 4 man in een Big Bag en dan een aflopend stukje huppen, omdraaien en dan oplopend weer terug. Was je nog niet verzuurd geweest die dag, dan werd dat nu wel geregeld. Maar met een nieuwe taktiek door Dennis bedacht de avond ervoor, ging dit nog redelijk goed. Het laatste stukkie lopen terug naar de markt in Nunspeet was wel erg zwaar, nog 1 oefening te gaan en over de finish.
 
Aldaar aangekomen staan er een stuk of 8 Lapjes ons toe te juichen, het herstel was er redelijk snel en ook het idee dat je weer gewonnen hebt geeft alwel een voldaan gevoel. Op naar Zwembad De Brake om lekker te douchen en ons gereed te maken voor een biertje ( smaakt altijd erg lekker na zo'n inspanning ), de prijsuitreiking en eten ( was ook erg welkom).
 
Tijdens het douchen alvast de afspraak gemaakt, dat wanneer we zouden winnen, we ook de titel in 2008 gaan verdedigen. Aldus werden we tijdens de prijsuitreiking aan die belofte gehouden, daar we met 7 minuten voorsprong wederom 1e waren geworden in de wedstrijdklasse. We hebben nu 3 titels op rij behaald en gaan voor de 4e. Vorig jaar een traditie gestart dat wanneer we gewonnen hadden en een teamgenoot zijn Keiler lustrum vierde, hij deze Keiler mee mag nemen naar huis. Onze coach Sander, die nog geen enkel jaar bij ons kon blijven,(Sander: bij pechgevallen offert de coach zich op, alles voor het team) maar wel van onschatbare waarde is gebleken viel de beurt te eer om een Keiler mee te nemen.
 
De gezelligheid in ons team, maar ook bij de dames, maakte de 5e ronde tot een mooi slot van een fijne sportdag.
 
Een ieder enorm bedankt voor zijn/haar inbreng, ik sluit hierbij af en roep een ieder toe Tot Keilers, tot 31 mei 2008.
 

Groeten Martin.

 

 

 

 

 

terug