VMI Epe Damesteam.

Enigszins gespannen gaan we van start om 9.10 uur aan de Keiler 2007.
Cora, Jacqueline, Marianne, Gerdien en Roelie, met onze coaches Hans en Suzan.
We beginnen met boomzagen en dat verloopt prima. Ook de wipwap, het 2e onderdeel, gaat ons met een beetje geluk, goed af. Zware blokken van 20 kg (!) in een slalom-parcours op de wipwap zetten. Hans zet de blokken slim neer zodat we met een minimum aantal blokken de wipwap weten te kantelen.
De kop is eraf, de 1e twee onderdelen gedaan en nu lekker op de fiets.
Roelie heeft meteen moeite om de groep bij te houden, ze moest nog even wakker worden na een wel heel kort nachtje slaap. (red. avondje toppers in de ArenA en drie uur in bed)
Gelukkig kon Hans direct z’n coachkwaliteiten inzetten en haar over de dip heen helpen.
Onderweg de volgende oefening: kanovaren. 4 dames in de boot om 2 boeien roeien. Na veel geschreeuw en wat misverstand lukt het dan toch om het rondje goed te volbrengen. Snel weer door, terug naar het marktplein.
We gaan kratten stapelen. Gerdien heeft de langste benen, dus zij is de gelukkige. Zij mag, samen met de kratten naar grote hoogte. Roelie geeft ze aan en Hans ondersteunt, omdat de hoogtevrees ook parten speelt. Precies bij de 10e krat gaat het mis. De hele toren stort naar beneden, Gerdien blijft (gelukkig) in de lucht hangen, want zij was gezekerd. Roelie verdwijnt onder de kratten, maar het gaat goed, geen blessures, geen pijn. En de jury werkt gelukkig ook mee, ze keuren het harde werken goed.

De eerste pauze: 15 minuten om om te kleden, te plassen, te drinken en te eten.
Nu volgt de eerste looplus. Een parcours van 10 km. We gaan op weg naar de schietclub ‘ De Burgerwacht ’. We hebben geluk, want er is een groep voor ons, zodat we met wachttijd even kunnen uitrusten. Na een korte instructie staan we met z’n vieren op een rij om allemaal 5x te schieten. 20 schoten, 20 keer raak!! Goed zo dames! Dit scheelt ons de straf om te darten, dus kunnen we daarna direct het parcours vervolgen richting fietscross-baan.
En dit zijn de leuke dingen van de Keiler. Je doet dingen die je van te voren niet bedenkt en stapt ineens op een kleine crossfiets, alsof we meisjes van 12 zijn….. Een spannend rondje over de cross-baan, met scherpe bochten en veel heuveltjes, waar we voorzichtig over heen gaan. Springen op de cross-fiets gaat ons allevier wat te ver. Zonder valpartij en weer een ervaring rijker, lopen we weer verder, richting de markt van Nunspeet.
Voordat we opnieuw mogen pauzeren, moeten we nog (even) wat autobanden voor elkaar uitschuiven, om nog even te voelen of we ook armspieren hebben.
De eerste 2 lussen zitten erop. Opnieuw een korte pauze.

Even met de hockeystick in de weer en daarna vervolgen we de strijd opnieuw op de fiets. Een zwaar parcours, veel singletracks, veel mul zand, veel klimmetjes, maar we houden vol.
Met z’n drieen in een grote bouwzak zaklopen. Jacqueline bepaalt het tempo en beheerst en zonder te vallen zijn we heel snel klaar met dit onderdeel.
Opnieuw op de fiets verder met het zware parcours. Nu volgt het meest vervelende onderdeel, wat ons betreft. Ik denk dat we allemaal blauwe armen hebben, want dit was vooral pijnlijden en geen oefening voor ons. Tussen twee touwen lopen, een zinken emmer aan de arm, met daarin zo’n 10 zware jeu-de-boule ballen. Hoe bedenken ze het. Na veel gestuntel en pijn lukt het om twee ballen in een vak te werpen en deze oefening af te ronden.
Snel vergeten en door naar het volgende.
Op de markt van Nunspeet mogen we nog even ervaren wat het is om in een rolstoel te sporten, met een basketbal op schoot. Gerdien moet scoren in de basket en dit lukt! Pauze!
We hebben alle vijf nog steeds geen lichamelijke problemen en zijn nog gemotiveerd om door te gaan. Wat een wonder mag heten, want afzien is het zeker.

Vol goede moed gaan we dus verder, met de allerlaatste lus. Het einde komt in zicht. We weten dat deze hardlooplus (maar) 6 km is, dus dat moet te doen zijn.
Eerst nog een leuk onderdeel, waarin we Cora omhoog moeten hijsen, zodanig dat zij in staat is om met 6 lege dozen op hoog niveau KEILER te kunnen samenstellen.
Cora lijkt te licht, want we krijgen haar, in plaats van niet naar boven, niet naar beneden.
Met brandende handen van de touwen gaan we met de laatste kilometers starten.
Er volgen bij de Zandeplas nog twee hele zware onderdelen. Laarzen werpen en waterpolo. Maar er is nog steeds voldoende spirit om ook dit beheerst en goed af te ronden.
Marianne zit nu in een dip, dus gaat vast vooruit richting finish. Aan het eind sluit ze weer bij ons aan en zo kunnen we met z’n vijven richting eindstreep.
De laatste kilometers, de vermoeidheid slaat toe, we lopen op karakter terug en willen niets liever dan zo snel mogelijk finishen. Jacqueline heeft kramp en opnieuw ondersteunt Hans op voortreffelijke wijze. Met aan de ene hand zijn fiets en de andere hand in de rug van Jacqueline, loopt hij op z’n fietsschoenen klossend met ons mee.
De hele dag hebben we als een echt team samen gestreden, steeds bij elkaar gebleven en elkaar gesteund. Juist hierdoor heeft het plezier voorop gestaan.
Tot slot nog ‘even’ het A-frame van de scouting over de finish brengen. Met Jacqueline in het frame en perfecte coaching van Hans lukt ook dit onderdeel heel goed. Zonder te vallen gaan we beheerst over de streep.
En dan eindelijk finishen…...

Het zit er op!!  Moe, voldaan, trots en blij dat we klaar zijn. We relaxen in de zon, die ons de hele dag goedgezind was. Tussendoor nog een interview van de Nunspeetse radio, met Gerdien in de hoofdrol. De verslaggever meldt dat het voor een 21-jarige een mooie uitdaging is om de Keiler te volbrengen. Nog meer trots…., want 1 ding is zeker, wij zijn geen 21 meer.
We zien het winnende Wassink-team finishen, Van Harte gefeliciteerd jongens, met deze voortreffelijke prestatie. Uiteindelijk ontvangen we ook nog drie hoeraatjes van de lapjes, dus de dag kan niet meer stuk.

Het lichaam is nu toe aan een warme douche en een goede maaltijd. Op de maaltijd moeten we (te) lang wachten, maar gelukkig wordt het wachten beloond. Lekker eten en dan snel naar huis. Languit op de bank en vroeg naar bed.

Het was een superdag!
Hans en Suzan, bedankt voor de fijne coaching.
Volgend jaar weer?

Roelie

Klik hier voor nog meer foto´s

terug