Hemelvaartsdag heel vroeg. Dauwtrappen staat op het programma en dat betekent er al om vijf uur uit. De vogels hebben buiten het rijk alleen en fluiten, ondanks een druilerige regen, het hoogste lied. Langzaam lost de duisternis op en straks moet er gefietst gaan worden. Eerst maar een kopje koffie en twee boterhammetjes en dan nog maar en kopje koffie. Voor zes uur ben ik bij de Voorzitter aan de Beatrixweg waar het startpunt is. Ik ben benieuwd hoeveel Lapjes er zullen opdagen. De straat ligt er uitgestorven bij, maar ergens komt wat licht uit de garage. Ook Ex-Alaaf komt uit diezelfde garage, want hij moet zijn handschoenen nog even ophalen. Even later verschijnen de Brander en Paparazzi. Als dan ook nog de Kalebassekop en Stampertje verschijnen zijn we met z’n zevenen. Eerst nog maar een bakje koffie en dan vertrekken. Op de valreep en als laatste man komt (in korte broek) Friedje aangezet.

Door verlaten straten wordt er koers gezet naar het Kroondomein. Het blijft het eerste uur wat miezeren. Om Friedje de kans te geven om zich warm te rijden in zijn optimistische outfit wordt er stevig doorgereden. Heel wat wild moet verschrikt het hazenpad kiezen als de groenrode W.V.-brigade langs komt “getrampt”. In de eerste hellingen worden al wat verschillen gemaakt en ik merk dat drie koffie in het ochtendgloren de buikhuishouding wat van streek heeft gebracht. Staand op de pedalen drijf ik wat winden af en voel helaas een beetje jus meekomen. Als even later in de groep geklaagd wordt over stank slaat mij de schrik om het beschaafde hart. Gelukkig is het Fred die op z’n normale, anale wijze uit de hoek komt. Dat het mijn dag niet is blijkt als ik een paar kilometer verderop lek rijd (de eerste keer dit jaar!). Terwijl een collega IdWorx-rijder mijn fiets vasthoudt vervang ik het binnenbandje. Paparazzi stelt geheel belangeloos zijn fietspomp ter beschikking (als dank daarvoor vertel ik niet dat hij een kwartiertje later in een mulle beklimming van de fiets moet). Na een kwartiertje kan er verder gereden worden, maar niet nadat ik nogmaals het wiel er even uitgehaald heb om de ketting op en niet naast het achtertandwiel te leggen. We passeren een verzorgingspost in opbouw voor een van de vele dauwtraptochten die er vandaag zijn.

Bij het Aardhuis nemen we de afzink naar de Asselsche Heide en boven op het uitzichtspunt zien we een stel herten op de heide. Het is genieten van al die reetjes op de vroege ochtend (normaal op tijdstip zie je meestal alleen dat ene overbekende reetje). Even later mag ik als geboren en getogen Apeldoorner de Lapjes laten kennis maken met enkele leuke singletracks. Bij een spoorwegovergang wordt de bananenpauze gehouden. Omdat we nog niet halverwege de tocht zijn (wat we toen natuurlijk nog niet wisten) kunnen enkele licht suïcidale personen nog vrij gemakkelijk met hun depressies overweg. Nadat we met volle teugen genoten hebben van het passeren van treinen (wat kan een mens op de vroege morgen toch van simpele dingen genieten) werd het Orderbos verder ontdekt. Hier is het ook wat natter dan in de omgeving Vaassen en menig waterplas moet behoedzaam gepasseerd worden. Of het door die nattigheid komt, of door de blote benen, maar hier begint Fried’s kaarsje langzaam te doven. Ook Fred, twaalf uur eerder nog in actie in de Vadestotijdrit, wordt wat stiller, hetgeen geen goed teken is. Daarom wordt gekozen voor misschien niet de kortste, maar toch wel de mooiste weg terug naar huis. Door park Berg&Bos en langs de Echoput wordt er naar Wiesel gereden. De uitdrukking “vele handen maken licht werk” wordt in praktijk gebracht met het drukwerk van de man wiens kaarsje al enige tijd compleet opgebrand is.

Het enige spektakelstuk in de finale komt nog van de Voorzitter die met een spectaculaire val bijna een persoonlijke Hemelvaart onderneemt. Als er weer wat geluid uit het bewegingsloze Lap komt kan er opgelucht adem gehaald worden in de groep, want hoe krijg je anders zo’n iemand thuis. In Vaassen krijgt WD55+ nog even op prettige manier een vrolijke dag toegewenst en dan kan er bij Ex-Alaaf in zijn prieeltje gerecupereerd worden met koffie of thee en een lekker stuk vlaai of twee. Met een dekentje rond de benen en truitje om de schouders zijn ook de oudjes in staat om nog na te genieten van deze prachtige tocht. Om tien uur in de ochtend, terwijl het zonnetje vooralsnog vergeefs probeert om door de wolken te komen, wordt er zelfs al een biertje genuttigd.

Kogaatje (thuisgekomen zijn wielerbroek in de Biotex gezet)

Foto´s: KoGaatje en Paparazzi