De strijd om de Nunspeetse Keiler

Terug naar fotoalbum

Dat er bij de Ketting veel allround sportmensen rondfietsen is misschien wel algemeen bekend, en dat hier ook enkele kampioenen bij zitten misschien ook wel. De een op wereldniveau en een ander op lokaalniveau waar nog nooit iemand van heeft gehoord. Dit is ook het geval met Leon Dieker die al zes jaar achtereen met een team van zijn werkgever, VMI Epe, de Nunspeetse keiler in de wacht wisten te slepen.
De strijd om de Nunspeetse keiler is een sportieve behendigheidswedstrijd, te vergelijken met de vroegere Zeskamp TV wedstrijden, en wordt sinds 1995 georganiseerd door de Lions club en is bedoeld om geld in te zamelen voor verschillende goede doelen. Er werd deelgenomen in drie klassen nl. 6 dames en 21 heren recreanten teams, en 5 wedstrijd heren teams, elk team bestaat uit 5 personen en een coach en legt een parcours van ongeveer 50km. in 4 lussen afwisselend lopend en fietsend af. Onderweg moeten er 14 van tevoren onbekende hindernissen worden overwonnen, o.a. schieten, fierljeppen, kratten stapelen, boomzagen en meer van dat soort behendigheids opdrachten. Leon doet al jaren mee met verschillende teams en ook enkele andere leden van de Ketting, o.a. Wil Dieker, Hans Bouwmeester, Gerrit Kroes en Anja Gorkink. In de wedstrijd-klasse had hij met zijn team de afgelopen zes jaar de felbegeerde bronzen keiler in de wacht weten te slepen, en vertelde dit trots aan een ieder die het maar wilde horen dat zij nog nooit verslagen waren.
Dit vroeg natuurlijk om een reactie, en zo kon het gebeuren dat er in 2002 tot grote verbazing van Leon nog een team uit Vaassen aan de start stond. Martin van de Berg had namens Wassink Gereedschappen een team ingeschreven met o.a. Henry Jacobs, Igno Dieker en Martin zelf. Helaas konden ze dat jaar nog niet voor de prijzen gaan omdat hardlopen toch wat anders is dan hard fietsen, maar Martin beloofde terug te komen voor de eerste plaats.
En zo stond er in 2003 weer een team van Wassink naast het team van de VMI aan de start in Nunspeet, helaas zonder Henry en Igno maar met enkele nationale en internationale zwemmers in de ploeg waar ikzelf coach van mocht zijn en om ze tijdens het fietsen uit de wind te houden. Theo Brons was coach bij het team van de VMI met o.a. Leon en Gerrit Kroes en zodoende werd het ook weer een strijd tussen leden van de Ketting en bij het eerste onderdeel bomenzagen namen wij al een lichte voorsprong.
Bij de daaropvolgende onderdelen verliest men elkaar uit het oog want elk team legt een ander lus lopend of fietsend af en kan men later alleen op het scorebord de tijden vergelijken. Alle onderdelen zijn goed te doen als men deze beheerst en goed uitvoert, als men dit niet doet of niet lukt, krijgt men hiervoor veel straftijd en maak je dat met lopen en fietsen nooit meer goed. Bij ons team verliep alles goed behalve met het punteren op het Veluwemeer in de laatste lus hadden ze wat problemen met het woeste water, en waren we onze startkaart kwijt. Zodoende kon ik terug naar de start om deze op te halen en in de achtervolging naar ons team, welke ik bij de finish pas terug zag waar deze zaten uit te hijgen na een zware rit door de bossen. Uiteindelijk bleek s´avonds bij de prijsuitreiking en het buffet dat het team van Wassink er 4.00.02 uur over had gedaan, 8 min sneller dan het team van de VMI, dat dus eindelijk na zes opeenvolgende jaren was verslagen.
Leon maakte zich later op de avond al zorgen over zijn bonus voor dit jaar en dat hij maandag tegenover zijn baas wel het een en ander had uit te leggen.
Al met al een prachtige sportdag waar meedoen belangrijker is dan winnen, maar de echte sportmensen gaan toch altijd voor de overwinning en wat is er dan mooier dan met de eerste prijs naar huis te gaan. De grote verrassing was dat we ook nog de beker van de schutterskoning kregen uitgereikt voor het team dat het beste had geschoten.

---

In 2004 verliep het met het team allemaan niet zo goed als het jaar ervoor, er was veel pech met twee maal een fiets die pech had en een sporter die we voor de laatste ronde achter moesten laten. Het zat allemaal net effen wat meer tegen en dan telt elke seconde, uiteindelijk zaten de nummers 2 t/m 5 heel dicht bij elkaar, slechts enkele minuten verschil.
Het recreantenteam van de VMI met Wil en Leon won dit jaar wel de felbegeerde keiler en waren hier bijzonder trots op.

Nog meer foto´s van 2004